İNSANLIK KALELERİ

• 1 Şubat 2009 Pazar 17:22:32

Bir tebessümleriyle alan tüm yorgunluğumuzu, ömrümüzü ışıtan, nazlarının, edalarının, cilvelerinin cazibesi sıcak, öptükçe susuzluk çektiğimiz, baktıkça acıktığımız kadınlarımız... Saçlarının rayihası, efsunlu nefesleriyle büyülü vakitlere çıktığımız, yüzlerinde sabahın aydınlığıyla düşlerimizin aynası kadınlarımız… Kavgamızın içinde bir soluk, sevdaları ve hülyaları ezeli bir bahçe, temmuz sıcağındaki serin pınarlar…
Bakışlarında yaşadığımızı anlar, gözleriyle bakarız dünyaya. Yıldızlar daha parlak, mavi daha mavi, yeşil daha yeşil, mor bir başka olur onlarla. Mükemmel bir sofradır onlar. Gönlümüzce bir dünya kurarlar bize. Ömür neşeleriyle uzar, an gibi geçer zaman. Bir doyumsuz uçuşun pilotu onlar, yolcuları biz olup çıkarız. Hangi adla çağırsak duyarlar bizi. Tertemiz, beyaz, ılıktırlar. Mayalanmış bir sevda ekerler gönlümüze. Bahar toprağı gibi anaçtırlar. Uyanmak istemediğimiz bir rüya, içi sevda dolu bir yolculuktur ömür onlarla. Mutluluktan çiçek açar her yanımız. Her içtiğimiz aşk olur. Yıldızlar içimize doğar. Koynumuza aldığımızda hiçbir soğuk üşütmez bizi. Tek bir düşünce kalmaz zihnimizde kederden yana. Gecelerimize ışık düşer. Yer altı sularımız coşar. İçimizdeki kıvılcım büyür büyür bir ateş dağı olur çıkar. Sarmaşık olup sarmak isteriz, bağırlarına sokulmak, tüm boşluklarına sızmak, her mecralarını keşfetmek, şairin dediği üz re; “güneşli bir ormana dalar gibi dalmak, bir avcı iştihasıyla etini dişlemek” isteriz.
İsteriz elbet fakat bir o kadar da üzer, kadınlıklarından uzaklaştırırız. Ne sevgiyi aratan güzel kokuları, ne tanrısal güzelliklerinin anlamı kalır. Hiçbir erkeğe, kadına dair hayaller yaşatamaz baskın, hırçın ve kavgacı olurlar. Aslında bu durum onları içten içe kemirir. Güvenlerini yitirmişlerdir, çabaladıkça batar, her dedikoduya müdahil olurlar. Venüs yıldızının imrendiği aşk perisi gider, yerine tüm güzelliğinden arınmış, yaprakları solgun çiçekler kalır. Kendi mutsuzluğunu etrafına da bulaştıran, canımızın çekirdeğindeki diken olup çıkarlar. Şirinlik ve zarifliklerinden eser kalmaz. Cazibe merkezi olmaktan uzak, mutsuzluk yörüngesi olurlar. Yüzleri mahpushane duvarı gibi hüzünlü, gözleri kara ölümdür. Onlara baktığımızda hiçbir çiçek adı gelmez aklımıza. Ay ışığını, günbatımını, yıldızları unuturuz. Yüreğimizi titretmez, tenimizi ürpertmezler. Dudakları kiraz, tenleri kadife değildir artık. Hiçbir heves uyandırmaz, şiir yazdırmazlar. Tatlı bir sesleri de yoktur. Durgun ve bulanık bir suya bakar gibi bakarız onlara. Günden güne hicranla bunalır, kapkara zindan kesilir ömrümüz. İçimizde bir anlamsızlık bestesi kalır…
Çoğu zaman neden yaparız onlara bu fenalığı bilmeyiz. Hem aşklarıyla gelen baharları soldurur, hem de ıtırlı bahçeleri hayal ederiz. Hangi vazoya baksak onları görürüz. Yokluklarıyla zindanın boşluğu çöker ağır ağır üstümüze. Uykusuz gecelerde kokularını duyar, gözyaşlarımızı akıtırız içimize. Her edalarını ayrı hatırlar, kandil alevi gibi titreriz. “O” kimse olmaz da, herkes “O” olur hayatımızda. Hatıraları bir türlü kaybolmak bilmez, büyüttükçe büyütürler sevdamızı. Onlarsız ne esenliğimiz, ne umudumuz, ne mutluluğumuz kalır. Hiçbir sızı kalmaz canımıza işlemeyen, yaralı bir hayvan gibi soluruz. Neden incitmeden büyüyemeyiz kadınlarımızı biz? Onların yüreğindeki sevgi aslında insanlık sınırlarını korumaya çalışan birer kale gibidir; Gücünü yitirenlerin, korunmaya muhtaç olanların, acı çekenlerin merhametsizliğe, vicdansızlığa yenilenlerin kaleleridir bu yürekler. Doğumdan ölüme kadar, hayatın her alanında, her anında varlıklarını hissettiğimiz, bizi biz yapan, hayalimiz ve vebalimiz olan tüm kadınlara sesleniyorum; İnsanlık adına verdiğiniz mücadeleyi yürekten kutlarım.

Hüseyin Çelikten H/Ç / 8 Mart Dünya Kadınlar Günü anısına