OĞLUM'A ;

• 27 Ocak 2009 Salı 08:50:52

[

kalin ] Beni uzunca bir aradan sonra aradığın ve halimi hatırımı sorduğun gün…

Kimse bilmez senden yana yüreğimdeki devasa acıyı..Göz yaşlarımı gecelere sakladığımı hiç kimse bilemez.Yüreğimdeki acıyı Rabbimle paylaştığımı kimse bilemez..Dualarımı senden yana her zaman daim tuttuğumu bir Rabbim bildi bir Rabbim anladı beni.Tek teselliyi Rabbimin huzurunda buldum yıllarca.Ümitlerimi taze tuttum her zaman.Bir gün “anne seni çok üzdüm” diyeceğin günün geleceği ümidiyle.
Her incitmende sıkı ,sıkı duaya sarıldım .Senin için af diledim Rabbimden.Benim için her zaman küçük bir çocuktun sen.

hiçbir zaman kızamadım gücenemedim sana .”İçinde kopan fırtınalarda benim de zerre payım vardır .” diye düşünerek acı her sözünü katık ettim göz yaşlarıma..Asi tavrına bile bir kılıf uydurdum yıllarca,seni değil kendimi suçladım hep.Seni affetmek için bir sebebim oldu bu yüzden.
Her haline alıştım zamanla.Bir yokluğuna alışamadım.Resimlerinle avundum hep.Kaç kez resimlerini öpüp kokladığımı,ağladığımı hatırlayamaz oldum zamanla.Sana ait kötü her anı,senin bana karşı olan en kötü halini sildim hafızamdan.Ben seni hep korkularında bana sarılıp “annem” dediğin anlarla hatırımda taptaze tuttum..
Seni hayallerimde büyüttüm ben .Yanımda büyümene izin vermeyenlere büyüttüğüm kızgınlıkla .Sana hayallerimde sarıldım,öpüp kokladım hep.Kokundan mahrum edenlere öfkemle kaç kez duvarları yumrukladığımı ise çoktan unuttum.
Sana attığım her adım hüsrana dönüştü zamanla.Ben yaklaştıkça sen kocaman duvarlar ördün ve ben o duvarları aşamadım oğlum..Çaresizlikler elimi kolumu bağladı bir de zalimin en acımasız oyunları eklenince üstüne tek başına yapamadım oğlum.Yenik düştüm çaresizliğe ve sana doyamadan bir baktım ki seni kaybetmişim.
Bir anne için en kötü en beter en dayanılmaz şey nedir bilir misin yaşarken evlat hasreti çekmek.Yollar aşılmaz dağ oluverir yüreğine nefret tohumları ekilmeye görsün.İşte sen o yolları aşılmaz yaptın a oğlum.Ne bir haber alabildim senden ne bir sesini duyabildim …Nice bayramları yüreğimde kocaman bir boşlukla geçirdim.Nice anneler günü zehir oldu bana.O günler ki benim en çaresiz en yalnız olduğum günlerdi….
Bir telefon sesince yakındın bana ama yıldızlar gibi açmıştın aramızı ..Ve ben sana gelemedim.Çünkü ,geldiğim tüm yolları diken eylemiştin bana.O yolları kinle nefretle aşılmaz hale getirmiştin..Ve benim senden ayrı geçirdiğim her gün her saat göz yaşım olmuştu.
Ben her günümü duayla geçirmiştim.Rabbimin yüreğine merhamet tohumları ekmesi ve seni,bizi yiyip bitiren nefretten kurtulman için.Dua sabırla bekleyiş demekti benim için aynı zamanda.Bekliyorum…..
Kin ve nefret duyguları öyle güçlü duygulardır ki dünyevi nefsi isteklerle beslenir devasa olup;ruhuna aklına hükmeder insanın .Şimdiki senin tanımı da buydu işte.Bu isteklerin öylesine sarmıştı ki ruhunu, mantığını örtmüş hırslarını açığa çıkarmış ve güçlendirmişti. Doğruyu görmekten çok uzaktın.İşte bu yüzden ağzından çıkan cümleler,sergilediğin tavırlar bir ok gibi ruhuma saplanmış yaralar açmıştı.Kanıyordu yaralarım ama hala daha dua etmeye devam ediyordum.Zira biliyordum ki gerçek sen bu değildin!Bir gün mutlaka hata anlayacak ve gelecektin sarılacaktın boynuma..
İşte ben o günü gelmesini bekliyorum yüreğimde hiç bitmeyecek sabırla…
O gün geldiğinde eğer sarılmak için bana geldiğinde beni bulamazsan bil ki ;BEN SENİ ÇOKTAN AFFETTİM OĞLUM..
SENİ ÇOK SEVEN ANNEN