senin öykünü duyunca
dayanamadım

kendini zeytin ağacına asan

on iki yaşındaki
kuma

BEHÇET AYSAN "

VAZGEÇTİM DÜNYADAN

Adım Havva…

Tarihin doğar doğmaz toprağa gömdüğü “insan” soyundanım ben…

İnsan soyunun cennetten kovulmasına sebep olan şeytanın ta kendisiyim. O yüzdendir yeryüzü cennetinde yerimin olmayışı.

Ateşin alazında kavruluyor kadınlığım. Hayatın örsünden geçiyor hayallerim. Hayat, alnımdaki her bir çizgiye acının resmini çizen çılgın bir ressam. Bense ressamın tüm fırça darbelerini desene dönüştüren bir tuval .

Daha varmadan on ikime kadın gömleğini biçtiler üzerime. Korkmadılar giydirirken bolluğunda kaybolmamdan. Oysa sektirecek taşları, sayacak boncukları olan çocuk, ne bilirdi kadınlığı? Önemli miydi ? Nasılsa erkek erkekliğini biliyordu ya!

Etimde dolaşan, kıvrımlarında gezinen bir çift elin ruhumu değil ama etimi kavramasının, göğsümde hissettiğim derin solukların, karanlıkta parlayan hayvani gözlerin ve pis bir sırıtmanın anlamını; avuçladığım beyaz çarşafa ve gözlerimi çivilediğim tavana yükledim. işte tam o anda kadınlığımla beraber boşalan ruhum da bacaklarımdan süzülüp aktı. Ve şimdi suyu kuruyan bir nehir ne kadar nehirse ruhunu kaybeden bir kadın da o kadar kadın.
Yaşama ağrısı çöküyor omuzlarıma ve çökertiyor omuzlarımı.. Haykırmak istiyorum dağlara…Fırlatmak dağların ötelerine çığlıklarımı.

Eteğimde biriktirdiğim umutlarım tesbih taneleri misali saçıldı yerlere ve yerden toplamaya her kalkışımda birine takılıp seriliyorum yerlere.

Yerleşiyorum pencerenin önüne. Dizlerime tutunuyorum, hislerim de gövdem gibi bir ileri bir geri sallanıyor. Yelkovanın ritmiyle yarışıyor gövdem ve ona eşlik ediyor başım savrularak. İçimdeki sesler ayaklanıyor ve olmadık işgaller başlıyor kulaklarımda.Yankısı içimden dilime uzanan sesler karışıyor tik taklara . Rüzgarın da gelmesiyle uğultulu tik taklar sağır ediyor kulaklarımı. Küçücük odada sesler savrulup bana çarpıyor. Ruhumdaki sıyrıklar kanamaya başlıyor, ben durdukça açılacak sıyrıklarım ve onulmaz yaralar saracak bedenimi. Pencereye vuran damlalar süzülüyor aşağıya ve sanki açtığı yola davet ediyor beni .

Uzun yağmurlar giydirilmiş bugün geceye. İçi dışına çıkarılmış gökyüzünün.

Doğruluyorum. Bırakıyorum kendimi yağmurun kollarına. Rüzgar bugün delirmiş; Tanrı, ipini elinden kaçırmış olmalı . Asılıyorum koluna uçursun diye beni de. Savuruyor bir ağacın dibine.Bir işaret olmalı evet evet… İşaret… Toprağa sıkı sıkıya tutunan ağaç gibi ben de tutunmalıyım toprağa. Kırmızı bir kuşakla gelinliğime paketlediğim hediyemi sunduktan sonra şimdi bu kuşakla bu kez de kendimi hediye ediyorum toprak anaya. Belime iliştirdiğim kırmızılığı şimdi de boynuma iliştirdim.Saçlarımdan süzülen damlaları kirpiklerimden dökülen yaşlarla buluşturup karışıp gideceğim birazdan toprağa.

Vazgeçtim dünyadan!

Nilay Akçay…