Bir hastalık misali yapışmıştın yakama.Beni hiç bir vakit bırakmıyacağını söylüyordun.Osıralar öyle nefret ediyordumki senden,hiç bir zaman bana yaşattığın o zor zamanları unutmıyacağıma dair sözler veriyordum kendime.Senin bana bunları yapman için bir sebebin olmalıydı ,oysa ben daha birkaç yıla kadar seni tanımıyordum bile.Bazı geceler benim uyuduğumu düşündüğünde, bense ;sebep diyordum ,ufakta olsa bir sebep olmalıydı bunları yaşamam için.Sabahı sabah ederdim düşünürken ve bulamazdım bunca acıya ufakta olsa bir sebep .Kahrolurdum içim acırdı her sabaha uyanışımda,yine derdim aynı şeyler yaşanacak,istemezdim yataktan kalkmayı hep hastayım diye bahaneler uydururdum.Sen işe gittikten sonra yavaşça kalkar kahvaltımı yapar ve işe koyulurdum.Yemek temizlik derken akşam olurdu zaten ,Sevdiğin şeyleri bilmezdim ,hep kendi sevdiklerimi yapardım ,buna hiç sesini çıkarmazdın.Hayret ederdim insan hiçmi bir şeyler istemezdi,istemeyişin hem hayrete düşürürdü hemde mutlu ederdi beni.Çünkü istesende senin isteklerini yerine getirmek başlı başına işkenceydi benim için.Ve bir gün yine aynı monotonlukta sabahı akşam etmiştim ve sen geldin, geldiğinde seninle yüz yüze gelmemek için hemen mutfağa geçmiştim.İşim var gibi yapmıştım ,sense hiç sessiz yatak odasına gidip yatağın üstünü güllerle kaplamıştın ve yanıma gelip yemek hazırmı diye sormuştum.Sana cevap vermek bile ağırıma gidiyordu.Çünkü beni ailemden kopartarak almanı yani kaçırmanı hazmedememiştim.Ve seni sevmeyerek canını acıtmak istiyordum.Başarıyordumda ,hiç bir zaman bizim evimizden kahkaha sesleri duyulmuyordu.Evet dedim sert bir sesle,sen masaya geçtin bense televizyonun başına ,birbirimize öylesine uzaktık ki hiç bir zaman sana alışamayacağımı düşünüyordum.Oysa ne büyük aptallıkmış,sen yemeği yedikten sonra koltuğuna geçip televizyona dalmıştın,bense sadece görev olarak gördüğüm bulaşıkları halledip yanına geldim ve ilk kez birlikte bir film izlemiştik.O izlemiş olduğumuz film den miydi bilmiyorum ama sana bir şans vermek istemiştim .O an kendi kendime bir söz vermiştim ,sana karşı daha bir sevecen davranmaya çalışacaktım.Saat tam 11 olduğunda yatmaya gidiyorum demiştim,sende iyi geceler deyip göndermiştin beni.Odanın ışığını açtığımda kendimi bir an cennette hissetmiştim o kadifemsi kırmızı güller adeta beni mest etmişti ,tamda sana bir şans tanıma kararı almışken .İşte o an kalbim kıpır kıpır olmuştu,seni gerçekten tanımayı istiyordum ama gururuma yedirip ilk adımı atamıyordum.Senin bir şeyler yapmanı istiyordum.Ogece odaya gelmemiştin ,bende odadan çıkıp sana birşey söyliyememiştim .Ben odada sen televizyon başında uyuyup kalmıştık.Sabah çok erken kalkmıştım güzel bir kahvaltı hazırlamıştım ,tam seni kaldıracaktımki birden renginin solduğunu fark ettim .Seni slladım fakat kendinde değildin ,çok korktum ,aklıma birşey gelmiyordu ,hemen ambulansı aradım ve yan komşumuza haber verdim.Ambulansın gelmesi tam 20 dakika sürmüştü,bu arada seni soğuk duşa soktum biraz kendine gelir gibi olmuştun.Ambulans geldi ve seni sedyede öyle yatarken ve evden çıkarken görünce içim çok yandı ,ama bu merhamet değildi,içten içe üzülmüştüm sevinememiştim.Gidecek olman beni korkutuyordu,yalnız kalma hissi sarmıştı beni yalnız kalmayı hiç istemiyordum .Hastahaneye geldiğimizde hemen acile aldılar seni telaş vardı ,doktora sordum henüz erken ama beyin kanaması geçiriyo dedi.Oan hayata dönmen için dua etmeye başladım .Ta ki doktor dışarı çıkıp erken müdahale sonucu hastayı hayata döndürdük diyene kadar .Oh demiştim çok şükür beni terk etmedi .Doktor ’bundan sonra dikkat etmeniz lazım hastaya ,sıkıntı yapmaması ve stres ten uzak durması lazım’demişti.İşte o an söz verdim kendime seni kaybetmemek için mücadele edecektim.Hastahane odasında yatarken yanına geldiğimde hafiten bi gülümsemiştim beni görünce mutlu olduğunu düşünüp seni öpmüştüm,o tebessüm kocaman bir gülümsemeye dönüşmüştü.Hastahaneden çıktık ve evimize gittik,seni yatağa yatırdım ve çorba yaptım ,ama sen hiç bir şey istemiyorum sen yanımda ol yeter deöiştin....Ve ben o günden beri senin yanından hiç ayrılmadım ve ne tuhaf ki bir an olsun sana karşı bir öfke duymadım.Bu neden ,demiyecem çünkü ben sana aşık oldum.......Ve öylesine sevdimki seni bunu ancak sıcak dokunuşlarımla anlayabilirsin.......Bende şunu anladım birini sevmek için yakışıklı olmasına gerek yokmuş,sadece onunla yaşamak sesindeki sıcaklığı hissetmek size karşı olan bakışlarını anlamak ve dokunuşlarının yakıcılığını içten içe yaşamak gerekmiş...Birini sevmek için seven bir yüreğe sahip olmak gerekmiş.......Ben ilk baharı hazanla geçirmiştim şimdi tatlı bir ikinci bahar yaşıyorum sevdiğim adamla,aşkımla........