Karanlığın koyulaştığı ve soğuğun artık bedene daha da işlediği gecelerden biriydi. Yatakta bir o yana bir bu yana dönmelerim, aklımda birbiri ardı sıra sorulan ve sıra beklemeksizin cevaplarını arayan soruların sonucuydu. Ve en kötüsü de sanırım bu soruların cevapsız kalmalarının mümkünlüğüydü. Bu halde geçirilebilecek fazladan bir ana bile tahammül edememem yataktan çıkmam gerekliliğini doğurdu. Üzerimdeki battaniyeleri hızlı bir şekilde üstümden atma düşüncesi içerisindeyken gözlerime yansıyan sahne beni dehşete düşürdü. Bu sahne üstümdekileri oldukça sakin ve serinkanlı bir davranışla yatağın bir ucuna itelememdi. Aklımda peşi sıra ilerleyen düşünceler ve bunlara zıt tavır sergileyen hareketlerim…

Sonrasında bu farkındalık düşüncelerimin beni ne kadar yönlendirdiği sorusunu ortaya çıkardı. Ve bu soru ile birlikte buna cevap bulacak düşünce silsilesinin gerçekten uygun cevabı bulup bulmayacağı ikilemi belirdi kafamda. Ve bunların hareketlerimi hangi oranda yönlendirebileceği gerçeği…

Tüm bunlar olurken kendimi yataktan çıkmış ve banyodaki lavaboya gider bir halde buldum. Neden lavabo? ‘Belki’ dedim içimden, ‘Belki de her zamanki zaruri ihtiyaçlarım baş göstermişti.’ Sorular ve cevaplar… Sorular ve tahmini cevaplar…

Banyonun kapısını açmam, beni ayna ile yüz yüze getirdi. ‘Demek ki’ dedim, ‘Demek ki asıl amaç zaruri ihtiyaç – herkesin bildiği – değil bir nevi içsel sesinle yüzleşmekti.’ Aynanın karşısında ben, aynada yine ben…

Belli bir süreden sonra – ki o belli sürede ne oldu, bilmiyorum – aynadaki ben tarafından bana doğrultulan bir parmak dikkatimi çekti. Açıkça beni işaret ediyordu. İşaret parmağıydı. Ardından aynadaki ben konuştu, ben dinledim. Aynanın karşısındaki ben dinledi, ben konuştum…

Hafif bir sarhoşlukla güne gözlerimi açtığımda şu sözler aklımdaydı:

“Ben senim, sen de ben. Ama biz’i yapan ben, içimizdeki sen…”


Serkan Canbolat