Ortaya çıkması için, koşulların olgunlaşması beklenmeyen bir şeydir aşk. Aşk da koşul aramaz zaten. Ne şah dinler ne sultan.

Hemen her insanın, hayatta en az bir kere yaşamayı hayal ettiği; insanlık tarihinde sayısız romana, filme ve şiire ilham kaynağı olan aşk, insan yaşamına ait ne tür olumsuz durumlarla işbirliği yapmaktadır diye bakmak lazım bazen. Şöyle bir göz gezdirmeyle aklıma şunlar geliyor:

Aşk bencildir. Kendinden başkasını düşünmez. Kendinden başkasına tahammülü yoktur çünkü. Onun için paylaşımcı değildir.

Fütursuz ve edepsizdir. Nerede ortaya çıkacağı belli olmaz. Öyle utanmaz ve arlanmaz bir şeydir ki; sahibinin yüzünü kızartsa dahi yine de kendinden vazgeçirtmez.

İhanetçidir. Başkalarıyla işbirliği yapar, sahibini arkadan vurur.

Onursuzdur. Aşk duygusuna sahip olan kişi, ihanete uğrasa bile, arkasına bakmadan çekip gidebilme erdemliliğine sahip değildir.

Cimri ve müsriftir. Hep alır ama genelde de pek bir şey vermez.

Statiktir. Uçsuz bucaksız bir yolculukta zannedersin kendini ama aslında hiçbir yere gitmiyorsun. Olduğun yerde nal gibi çakılısın. Dolap beygiri gibi çıktığın yere geri dönersin.

Aşk sahibinin sesi değildir. Sahibinin efendisidir. İsterse eşek gibi anırtır, isterse de öküz gibi bağırtır.

Ama yine de ahhh!.... aşk! Yaşanması gereken nefis bir duygudur. Herkese, en az bir kere nasip olması gereken, duygu ötesi bir şeydir.

Peki ya sevgi? O da aslında aşk gibi sayısız tarifi olan, tarif edildikçe de bazen tahrif edilen, naif ve kırılgan bir duygudur.
Hani dalındayken, kıpkırmızı bir güle burnunu uzatır, onu koklarsın ve sonra da o kadifemsi yumuşaklığına dokunursun ya!.. İşte ona benzer bir şeydir sevgi. Ama bazen koşulludur. Karşılığı yoksa, ortaya çıkmama olasılığı yüksektir.