ÖYLESİNE...

• 13 Ocak 2009 Salı 18:55:32

Keder mi yazmak lazım ille de?

Ya da bulunabilecekken mutluluğa bir sebep, bakmamak mı lazım ve ağlamak mı lazım her dem?

Doğduğunda ağlamayanı da gördüm ben. Doğduğu için gülebilen de olurmuş meğer. İçimin kararan her penceresinde bir öpüşlük gün ışıkları doldurduğu zaman, anladım ki yazmak ölmekmiş dünde ve öldürmekmiş dünü bu günün içinde.

Unutmayı da öğrenmek varmış, uyutup küçültürken acıları. Yaktığım tüm gemilerin ateşinde haklı öfkelerim ve isyanlarım varmış.

Işıklar yanıyor karşımda beşi bir yerde dizilmiş ve zaman yanıp sönüyor başucunda. Bir varsın bir yoksun hakikatinin altında.

Dağılan tüm yuvaları, yeniden örse serçeler minicik gagalarıyla ve bir ders daha çıkartıp anlatsa, Dedem Korkut. Dese ki, "göçmeye mecbur kuşlar bile dönmeye mahkum olduklarında, mutlaka sil baştan kurarlar evlerini. Üstelik, doğması meçhul yavruları hatırına".

Şiirlerin mısralarında dağılan aklımı, dağılan saçlarıma bıraktım bu gece. Bu gece loş sokaklar odama doldu yeniden ve unutulduğum iklimlerin ipliğini pazara çıkardım gönlümde. "Unuttum köyü"mde bir kırık somundu öğünüm, katıksız. Bir başıma çobandım hasılı, sürüsünün peşinden, fikrinin peşine düşen.

Yiğit bir oğul düşü görmeye uyurdum her gece. Gökçe gelinler düşerdi payıma. Tövbeler edip, yolumu vururdum yokuşa durmadan, aklımın ucuna ilişen şeytan soyundan.

Öğle öğretirdi nineler, içersen bir günah, içmezsen iki sevap...

Yıkılmış, yığılıp kalmış dünler gördüm. Düşlerimden düştüm her gece irkilerek. Bu yüzdendi seyirmelerim. Duyulmadığım zaman, uykumda konuştum hakikatle. Sırtlanlar da bastı hanemi. En küçüklerinin yolunu çevirdim, "gidin buradan size zararım yok" demek için. Ayaklar baş oldu o zaman.

Uzun yolların hayalini büyüttüm, sardunyanın toprağında. İnadına dokundum yaprağına. Mayhoş ama güzel kokusuna vurgundum. Kurumadı canı yansada.

Bacasının tüttüğüne şahid olunmayan, ölü kentlerde çınladı gülüşlerim. Gömdüklerim de oldu, güne erdirdiklerim de.

Hep keder yazmadım ben. Keder komşu köyümdü. Çok lüzum olmadıkça, gidip hatırını bile sormadım...

........ASRAN