Uzun yıllar sonra dün gece eskileri karıştırdım.Eski şirlerimi okudum önce.Bazen kendime küsüşlerimi gördüm,bazen çevreye.İlk aşkımı hatıladım .ümit yaşar`,ın Ayteni gibi ona dönüşlerimi.Çıkmaz sokaklarımı onunla süsleyişimi.Her ayrılık sonrası yaralarımı onunla sarışımı.İlk heyacanlarımı,ilk umutlarımı,ilk hayal kırıklarımı gördüm.Kendi zaman yolculuğumu yaşadım bir nevi.Şimdi hatırlamakta bile zorlandığım şeyleri irdeledim.Ve şunu farkettim kendimde ,daha çok umutsuzluklar yazdırmış bana.Kağıdı kalemi elime hep en azgın üzüntüleri yaşarken almışım.En karanlık sokaklarda bırakacakmışım gibi ,sanki yazarken unutacakmışım gibi yazmışım.Ben yazarken kağıt ve kalem olmuş en yakın arkadaşım,sırdaşım.Dün gece eskileri karıştırdım ve aradan geçen bunca zamana şaştım kaldımBukadar uzun geçen yıllardan geriye yazdıklarımın kalışına baktımDün gece ben kendime yolculuk ettim.Kendi geçmişime.Geçmişi olmayanın geleceği olmazmış.Söz uçar yazı kalırmış.
ÖZGEN