KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
DUYGUSAL AĞLAYICILAR..
Ne zaman kendime, yalnızlığıma gitmek istesem
Kapını çalarken buluyorum kendimi
Hem yalnızlığa alışamadım, hem de yalnız kalamadım
Çok gürültülü yalnızlıklarım,
Çok kalabalık
Artık kaldıramıyorum.
Binlerce tartışmalar yankılanıyor. Her şey birbirine giriyor. Olmadık yerde bağırıyorlar. Susuyorum.
Yönetmen beni sevmiyor
Tepkisizliğimi
Her şeyi içime atışımı sevmiyor en çok
Beni dışlıyor
Ağlayacaksın diyor sırası geldiğinde
Söyleyecek sözün kalmadığında
Biraz hüzün dolmuşsa gözlerine
Boşaltacaksın
Oynayacaksın diyor, Hayat bir oyun, hangi karakteri oynaman gerekiyorsa, ne söylemeni istiyorlarsa onu söyleyeceksin, çok zeki bir çocuk, o büyüyünce ne olacak, hiç gerek yokmuş zahmet etmiş diğeri, Siz gelmeseniz ben… ben mi?
Ben hiç beceremedim
Denedim yalan değil
Komik geldi, çok komik geldi dostum, dayanamadım güldüm…
Ne çok sustun, ne çok alttan aldın
Bende başlıyorum
Yeter artık, neden anlamak istemiyorsunuz, ben onu mu kastediyorum, nerenizle dinliyorsunuz
(takdir edersin ki onlar susmuyorlar)
Hep beraber bağrışıyoruz,
Böylece sürüp gidiyor.
Birbirimizi yanlış tanımış oluyoruz
Kırıcı oluyoruz
Dayanamıyorum, yine susuyorum
Onlar ağlıyor (Bana kırılmaya alışık değiller)
Duygusal ağlayıcıların suskun izleyicisi oluyorum
Katı yürekli adam oluyorum
Bense hiç ağlayamadım
Yanımdakilerden mi utandım bilmiyorum
Belki
Kendimi kontrol ettim
Boğazıma düğümleyip
Biriktirdim hüzünleri
Birkaç aya kalmaz yalnız ve kırılgan bir gecede, bir yolunu bulur boşaltırım sandım
Olmadı,
Elimde kaldı. (ki hala bendedir)
Sonraları pamuk ipliğine bağlı taşıdım hüzünlerimi
Hep dokunsalar ağlayacak gibi oldum
Dokundular
Sustum…
Susmayı böyle öğrendim
Ağlamamayı, Duygusal ağlayıcıların katı yürekli izleyicisi olmayı böyle öğrendim
Değil mi ki bazen en güzel bağırmak, O karşında otururken, içindekileri susmak kulaklarına...
Ve değil mi en güzel ağlamak, Kanlarını akıtırken kalbine, Bir gülümseme göndermek gözlerine…
Yeter artık
Beynim dönüyor
Başım ağrıyor
Beni böylece bırakıp gidip uyumayın
Hiçbir şey olmamış gibi
Yalnızlığımı verin bana
Durmadan bağırıyorsunuz
Avaz avaz ağlıyorsunuz beynimde
Ne olur yeter!
Susun artık
Beynim zonkluyor
Bu yüzden kapını çalarken buluyorum kendimi
Ne zaman sana gelsem
Sana ağlasam sözlerimi
Sarsam seni, dalsam gözlerine
Yalnızlığımı bulurum
Affetmeyi öğretir sıcaklığın, hem onları, hem kendimi
Ne zaman sevsem seni, sevişsem,
Ne zaman çığlıklarını duysam
Beynimde susar ağlamalar, gözlerim kapanır, uyurum…
a.y.
YORUMLAR
Oynayacaksın diyor, Hayat bir oyun, hangi karakteri oynaman gerekiyorsa...
Şiir tadında mükemmel bir anlatım üstad, ellerine sağlık.
Her gece nasıl uyurum? Uyanıkken nasıl düş görürüm, bilir misin Rüyanın rüya olduğunu bile unutacak sahte bir uyanıklık içinde uyursun.Sanmaki birtek sen böylesin çık hadi çık karşımada gör benim hallerimi anlatayım dertlerimi sana ne zaman sevmeye kalksam yalan dolan aglatmayın artık avazım çıktıgıkadar bagırtmayın beni.Diyorum bazen yoksa benmi sevmeyi bilmiyorum yok yok ben sevdimi ölüme severim taparım ne olur yeter artık sevgide yalan olmaz sevgiliyi üzme olmaz bak sendeki kalp bendede var aynı anda atıyor belki benimki daha fazla sevdim demek sevgilim demek ne kadar güzel ama yinede yalnızlıgımda kaldım sen bilirmisin yalnız odalarda duvarlarla konuşmayı Sabahı olmayan ürkek geceleri Ağlayıp da gözyaşınla ettiğin duaları Acısını sen ömrünce yaşadın mı hiç Bir çift selama hasret kalmanın umutsuzca kurulan boş hayallerin acısını sen ömrünce çektin mi hiç .İnşallah çekmeyin der o güzel yüreginizde dert görmesin der mutlu ve esen kalın tebrikler
"Ne zaman kendime, yalnızlığıma gitmek istesem..."
"kendine gitmeden önce,yedi şeytanına,yalnızlığına uğrar yolun..." der,nietchze....
kendini yekvücutluğunu paramparça etmeden ortaya yeni bir kendin çıkaramazsın...
bu şiirde kendine giden bir adamın öyküsü var...
bu şiirde nietchze'den derinlikler var...
kalemine sağlık üstad.
