0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
805
Okunma
Bir çocuk doğacak. Adı “gün” koyulacak diyorlar. Gecenin esmer teninde ter parlaklığı… Ve sancı! Bulutların şeklinden çığlıkların şiddetini anlamak mümkün. Ağaçlar ayaklanmış, tüm tabiat doğumdan akın akın kaçıyor. Biz gidiyoruz, yol geliyor!
Gökyüzü sararıp gece sakinleştiğinde bulutlar zamanın deminin geldiğini anlıyor ve örtüyor gecenin mahremiyetini. Anne bebeğini doğururken yeni tanıştığı erkekle olan sevişmesini aklından geçiriyor ve binlercesini… Bebekler ölmüyor. Gece ki kainatın en güzel, en masum fahişesi... Tanrı yazdığından beri aynı kişiyle hiç sevişmedi.
Ağaçların kök izlerini gördüğümüz boş topraklara ulaşınca doğumun bittiğini anladık. İlk aşkının hatırına bunun adının da “gün” koydu ve kızıl makyajını yaptı. Dünyanın öbür tarafına gidip göz süzmeye başladı. Fazla vakti yoktu.
