ACI, TATLI, ŞİİR VE BAHAR

Bahar denince yeniden doğuş; hayat denince de bahar gelir aklıma.
Ayrı düşünülemez: bir İkilidir.
Bahar insanın gençliği gibidir.
Bahar gençlikte güzeldir.
Büyük bir özlemle beklediğimiz bahar, manevi yönden kör olan duygularımıza neşe katar.
Bir başka düşünür insan baharla.
Sevgiyle kenetlemiş insanlar, kırlarda uçan kelebekler, tabiatın neşesi olan bütün canlılar, hayvanlar, bitkiler adeta yeniden doğmuş gibi mutlu, olabildiğince özgürdür. Tabiattaki canlanma, bedenime ve ruhuma öylesine canlı akseder ki duygularımı anlatmaya kelimeler kâfi gelmez. "Geçen baharda baharla ilgili duygularımı bir şiirimde şöyle dile getirmiştim.

"Nisanda aldı beni bir hüzün.
Geçmez ki onsuz koca bir güzün.
Bulamıyorum senden önce güzel bir gün
Anladım ki o benle, ben onla bir bütün"
Ne kadar duygulandığım bu güzel mısralarımda bulmak mümkündür.

Baharın nice güzellikleri var, bunların hepsini saymak mümkün değil. Mesela; bütün kış boyunca üşümüştük. Baharla beraber, ısınmaya başlıyoruz.
Yapraklarını döken ağaçlar gibi; biz de pardösülerimizi, şemsiyelerimizi atıyoruz. Açılıp saçılmaya, güneşin faydalarından en iyi şekilde yararlanmaya çalışıyoruz. "Baharda tatil yapmak, uyumak en önemlisi de çalışmamak baharın en sevdiğim yönleridir. Acaba baharı sevmekte haksız mıyım? Sanmıyorum."
Baharın sadece olumlu yönleri mi var? Tabi ki hayır. Bahar bir defa, insanı kendine aşık yapar. Hiç kış gelmeyecek gibi, insanın çalışmasına engel olur. Cırcır böceği ile karınca hikâyesi misalindeki gibi.

Bahar hakkında daha neler söylenmez ki; evet açılarıyla tatlılarıyla baharı seviyorum. Fakat yalnız baharı sevmem; kışı da onun kadar severim. Çünkü hayatta acılar olmasa, tatlıların değerini nasıl anlayacaktık? Hayat acı ve tatlılarıyla güzeldir. Ben kadayıf üzerinde karabiberi severim. Baharı kıştan sonra geldiği için severim.

Çiçi KAĞAN