Ne doğan güne hükmüm geçer,
Ne halden anlayan bulunur;
Ah aklımdan ölümüm geçer;
Sonra bu kuş, bu bahçe, bu nur.

Ve gönül Tanrısına der ki:
- Pervam yok verdiğin elemden;
Her mihnet kabulüm, yeter ki
Gün eksilmesin penceremden!

Cahit Sıtkı Tarancı



Ölüm,şairleri en çok çeken gizemli temaların başında gelir.Bu gerçeği bilen,
dünyaya bağlanamaz.Fani zevkler,ihtiraslar peşinde koşamaz.İnsanların,
kalbini kıramaz.Hatta,hayvanları,bitkileri dahi incitemez.İnsanoğluna
sunulan nimetlerle dolu doğayı kirletmez,kendisinin ve içinde yaşadığı evrendeki
her şeyin yok olacağını,her şeyin yüce yaratıcıdan bir eser,bir tecelli,ona
götüren bir işaret,bütünü temsil eden bir parça olduğunu bilerek,sonsuz
hayatına ahret yurdunda yeniden doğmak için hayatı bir fırsat,fırsatı
ganimet bilerek durmadan,yorulmadan çalışır.Ölüm gerçeğini böyle anlamış
olmalı ki şair dörtlükte;Gönül denilen yere-göğe sığmayan Allah’ı içine alan,
sonsuzluğu kucaklayan bir sır menbaı sırlar mahzenidir
hakiki kulun sonsuza açılan kalbi. İşte bu eşsiz yaratılışa sahip Gönül,
yaratıcısına der ki,korkum yok ölümden yana;zira akıllı,inançlı bir mü’min
bilir ki,ölüm bir son değil belki sonsuz,bitimsiz yeni ve fevkalade güzel bir
yaşamın başlangıcıdır.Hayatın türlü mihnet ve zorlukları,çileleri her şey
her türlü eza ve cefa kabulümdür,yeter ki o ebedi ve bitimsiz
günün,güneşin ziyası eksilmesin gönül penceremden.Yani ölüm beni
korkutmuyor,hayatın mihnet ve çileleri de yeter ki ölümsüzlük,sonsuz
ebedi ve zevalsiz hayat devam etsin benim için.Şairin,bu dizeleri hangi
zevk ve coşkuyla yazdığı bilinmez ama yukarıda anlatılan manada gün
eksilmesin penceremden adlı şiirindeki içten duasına sonsuzluğa
hasret bir kalbin gün ışığı misali kalbine tecelli eden ilahi nurla
her an onunla olma temennisine,bütün kalbimizle katılıyoruz.

Nihat GÜLLE
Şair ve yazar