Ne kadar da uykum geliyor. Çalışmak zorunda olduğum gecelerde bu gözler bunu bana hep yapıyor.
Üstelik babam hala televizyon izleyip susuyor; fedakar annem de öylece suspus bakınıyor. Bana yine birşeylere ’çok’ çalışmak düşüyor. ’Çok’ çalışamadığım her ’an’ım için psikolojik diyetler ödüyorum. Örneğin babam surat yapıyor, örneğin babam bizimle konuşmuyor, örneğin babam bizimle ’ancak’ bu şekilde iletişebiliyor. Babamın bir diksiyon kursuna gitmesi gerekiyor; ve içinde hapsettiği kelimeleri halkla paylaşması bekleniyor. Ben bunu bugün en çok da annem için istiyorum. Çünkü ben üzülmeyeyim diye yemek yemem için bile ısrar etmiyor, zaten ben de her seferinde dışarıda yiyip geliyorum; çünkü tanımadığım hiç bir kebapçı bana babam kadar soğuk davranmıyor. Bu gece eve geldiğim için şükretmesini beklemiyorum ama artık birşeyden çok eminim; Tanrı bu olağanüstü şefkat yetisini ancak kadınlara veriyor.

Tanrım,
babamı ıslah eyle.
Filistin’deki babalar çocuklarıyla her gece helalleşirken benim babam eve ne kadar geç geldiğimle bile ilgilenmiyor. Üstelik onun kızı hala güvenle ekmeğini ısırabiliyor.