UMUT ’SUZ HEMOFİLİ

• 7 Ocak 2009 Çarşamba 10:56:01

Ben Umut…Yani Umut Çalışkan…

İstedim ki kendi hikayemi kendim anlatayım sizlere… 20 Temmuz 2002 Amasya doğumluyum…
Anladım ki her insan bu hayatı türlü dertlerle yaşayıp göçüp gidiyor öbür dünyaya… Ancak benim derdim daha altı aylıkken diş eti kanamasıyla başlamış.Annemle babam hemen hastaneye götürmüşler beni…Fakat doktorlar adını koyamamışlar hastalığımın ve beni Samsun Ondokuz Mayıs Tıp Fakültesine havale etmişler…
Buradaki doktor amcalarım bana Hemofili(A) teşhisi koymuşlar…
İşte biraz evvel insanlar dertlerle yaşayıp giderler demiştimya hani, benim derdimde daha altı aylıkken böylece başlamış… Şu an 6 yaşındayım ve her ne kadar ne olduğunu anlayamasam da Hemofili hastasıyım…
Doktor amcalar her anlamda daha dikkatli olunması gerektiğini söylemiş annemle babama… Ne zaman oyun oynamak istesem nedense annem hep yanımda, ne zaman koşmak istesem babamın eli omzumda oluyor… Anlayamıyorum… Gerçekten anlayamıyorum… Dilediğim gibi koşamıyorsam, oynayamıyorsam neden yaşıyorum ki ?

Oysa bütün yaşıtlarım istediği gibi hareket ediyor… Ahmet koşuyor, Murat top oynuyor, Volkan bisiklete biniyor ama ben bunların hiçbirini özgürce yapamıyorum… Arkadaşlarım her seferinde benide çağırıyorlar ama annem yollamıyor sokağa yalnız başıma… Ve sonra gizli gizli ağlıyor… “Anneciğim tamam gitmiyorum oynamaya…”desemde yinede engel olamıyorum gözyaşlarına … Ve yine arkadaşlarıma pencereden bakıyorum…Bedenimi değil ama hevesimi sokaklarda koşturuyorum…
Arada Ahmet’le Murat geliyor evimize… Ama annem evde bile oturduğumuz yerden kaldırmıyor bizi… Oturduğumuz yerdeyse Ahmet’in sporcu kartlarıyla ve Murat’ın porselen bilyeleriyle oyun oynayabiliyoruz sadece…Ama ben bu oyunlardan çok sıkıldım.Her seferinde aynı oyunlar, aynı kartlar aynı bilyeler… Biraz oynuyoruz sonra arkadaşlarım hemen gidiyorlar…
Beni de; “ Hadi Umut sokakta top oynayalım…” diyerek çağırıyorlar ama gidemiyorum işte… Bende her seferinde ; “Siz gidip oynayın ben sizinle maç yaparsam annem çok ağlar üzülür” diyerek geçiştiriyorum…
Sonra çıkıp mahallede top oynuyorlar.Beni ise yine pencere önünde onları seyrediyorum böyle avunuyorum…Ama olsun ben annemi üzmek istemiyorum ki…
İşte böyle geçiyor gidiyor zaman… Yaşayamıyorum çocukluğumu ve kendime neden diye sorduğum sorular daha bu yaşımda aldı başını yürüdü göklere doğru…
Okul çağındayım ve yarın birgün okula başlayacağım ancak ben sürekli tedaviye gidip geliyorum… Babamın dediğine göre de ömür boyu hep böyle tedavi görecekmişim… Ama bende arkadaşlarım gibi çantamı sırtlayıp her gün okula gitmek istiyorum…

Okuyup doktor olup hastalarımı iyileştirmek istiyorum… Bütün Umutları yeşertmek ve o Umutların diledikleri gibi koşup oynamalarını sağlamak istiyorum…

AMA İLK ÖNCE BEN DE ÇOCUKLUĞUMU YAŞAMAK İSTİYORUM…