Büyüdük …
Kocaman bir bedene, yüzümüzdeki kırışıklara alıştık. Evlerimiz var; içi gereksiz bir yığın eşya dolu. Arabalarımız var son model. Dolabı açtığımızda çeşit çeşit kıyafetler, mutfakta Afrikalı açları doyuracak kadar yemek.

Büyüdük…
Yüzümüzde çeşit çeşit maskeler… Hissizliği yansıtan, bir kalıptan çıkmışçasına suratlar, samimiyet içermeyen bakışlar… Hatta yaşanmamış “-Mış Gibi “ yaşamlar…

Büyüdük…
Kuyu kazmanın başarı sayıldığı, arkadan konuşmanın sanat bilindiği iş ortamlarına girdik. Başarının; başkasını ezmek, başarının birinin sırtına çıkarak yükselmek, başarının üretmeden üretiyor görünmek olduğunu öğrendik.

Büyüdük…
Kendimize dokunmayan yılanları “Bin yaşa! ” diye alkışladık, saygısızlıkları bize yapılmadığı sürece hoş , haksızlığa karşı duranı hor gördük. Konuşanı susturmaya çalıştık. Hep eleştirdik, hep e-leş-ti-ril-dik… Yalnız kalınca E-leştik…

Büyüdük…
Hayatla savaşmaktan vazgeçtik, susup boyun eğmeyi yeğler olduk. Seçeneklerimiz azalmıştı ya haklı olacaktık ya da mutlu… Mutluluğu seçtik, Hak’tan-halktan vazgeçtik…

Büyüdük…
Büyüdükçe küçüldük… Yitirdik düşselliğimizi, yitirdik insanlığımızı… Her şeyimiz olsa da doyamadık. Açtı, açıktı, çıplaktı ruhlarımız…

Büyüdük…
Özledik geçmişi, özledik geçmişteki insanlığımızı. Lakin hiç bir çaba harcamadık. Çıkarıp atamadık hiç birimiz yüzümüze yapıştırdığımız yakışmaz maskeyi. İstedik ki bizim için birileri yapsın bunu. Büyüdükçe tembelleştik.

Büyüdük…
Yüreklerimizin küçüldüğünü göre göre.

Büyüdük…
Taşlaştığımızı bile bile…

Büyüdük, büyüdük
Öyle büyüdük, öyle büyüdük ki
Bize benzemeyenleri küçümser olduk…



HATİCE ERDEMİR KUZU