Dinliyorum...

• 2 Ocak 2009 Cuma 00:51:31

Dinliyorum… İçimden gelip dışımı vuran bi şarkıyı umarsızca dinliyorum. Ses bana ait değil ama sözler sanki bana yazılmış gibi. Her şarkıda böyle olur gerçi. Hepsinde kendimizden bi şeyler bulur ve ağlarız içten içe. “Ah… Bu şarkı…Off!” gibi tepkiler verip parçaya sonra da bırakır gideriz onu olduğu yerde…

Ne diyordum bana yazılan şarkıdan bahsediyordum. “Dindirir acını elbet bir Melek” diyor . bir “Melek”… Bana gelecek bir Melek. Daha önce adını defalarca yazmayı denedim…

“Gülmek bir mükafattır ağlayan gözlerin gördüğü!” demişti sonra da. Gülüyorum da gözlerim o kadar ağladığından değil. Salakça bi gülümseme bu. Anlam veremediğim şeylere gülüyorum genelde. Yani hayat mesela. Gülmemekten başka bi de ağlamak var. Tabi bu ikisinin arası da var ama onlar genel durumlarda ortaya çıkmıyor. Trajikomik durumların verdiği o anlamsız hazda ve üzüntüde ortaya çıkan haller yazımın dışındadır. Ağlamak ve gülmek diyordum. Mükafat olarak gülmüyorum, hayat bazen o kadar komik ki gülmekten başka yapılacak bi şey kalmıyor elde. Yani mükafatıma değil de cezama gülüyorum aslında.

“Kurtarır bedeni elbet birileri.” Demişti parçanın bi yerinde de. Kurtarıcı beklerken batmak da var demekten kendimi de alamadım. Ben ne zamandır bekliyorum. Hani kurtarıcı? Ya da kurtarılacak kadar aciz olmadım mı hiç? Sanırım 2.si olmalı.

“Zehri tatmak gerek bazen, bil ki, senin elinden!” ölüm için seçilen sevgilinin eli olmalı. Onun elinden içilen bir damla zehirden daha güzel bir ölüm olamaz. Acıyı dindiren meleği görürken, geçmiş tüm acıların son bulduğunu hissederek gülebilmek ve bedenin kurtulduğunu artık bilmek. İşte hepsi bir arada…