Silahlar ile kaç Afrika doyar, kaç fakir insan dünya yüzü görür, kaç savaş biter? Şair bağırıyor kelimelerle, insanlık pazarında uluorta, sulusepken. Kaç kişi işin ayırdında, kaç kişinin derdi bu hem de?
“Bir tank parasıyla,
Kaç kilo süt,
Kaç kutu mama;
Ve kaç balon alınır
Afrikalı çocuklar için?
Bir de bunu hesaplayın,
Öğretmenim!” İnsanlar ölüyor tonlarca bombanın altında, aç bî ilaç, bikes, biçare, biderman, bimecal, bihesap! Bemurat olsun silah taşıyanlar, savaş çıkaranlar.
Heykelini dikmek lazım barış çubuğunu tüttürmek isteyenlerin.
Üfürükten tayyarelerin sahte saltanatını üfürüp uçurtmak lazım.
Zamanın insan öğüten, ahlak çürüten, beyin tüketen çarkında, erdemin şarkısını söyleyenlerin tahtını taşımak lazım omuzlarımızda.
Ve zamana ayak uydurup, tadını çıkartmak lazım uzay çağının.
Bekle bizi 2010, ne kaldı ki sana şunun şurasında.
Tertemiz bir dünya bırakmak artık imkânsız yarının çocuklarına. Yarının çocukları kin ve nefret tohumlarıyla beraber serpilip büyüyor. Barut kokusunu soluyor, kan rengini belliyor beyninin en derin kıvrımlarına. Ve en hüzünlüsü insanların bir hiç uğruna topluca öldürülmesine şahit oluyor toplu bir travma öncesinde.
Bana çocukluğumu geri verin lütfen.
İnşasına başlayayım tertemiz bir dünyanın, silbaştan.