bir dag ciceginin en cok isteyecegi seydi,bal arisinin üzerine konupta karnini doyurmasi…

bal arisi aslinda yanliz ucmaya yeni baslamisti…seviyordu güzel ciceklerin bal kokulu renklerini…
yine ucarken bir basina bir essek arisi ile karsilasti…seklen kendisini animsatiyordu,onunda kanatlari vardi…oda yanlizdi…
sinirli oldugu her halinden belliydi…acaba topladigi balimi alacakti,kendisine zarar mi verecekti…bal arisi korkularini hep yenmekten yanaydi,
o yüzden böylesine ayakta kalabilmisti…seslendi ona:

-kimsin sen…benim bir baska türüm mü…yoksa sendemi balla ruhunu tatlandiriyorsun…?

-benim adim kizginyüz…dedi essek arisi…hoslanmisti bal arisinin safca sicak karsilamasindan…
o yüzden öldürmeyecekti onu simdilik…belki dost olurdu kendisine…belki de eglence…

-bende yanlizim…istersen beraber takilalim ciceklerce oyun oynariz…tek cekilmiyorki hayat…
dedi kizginyüz…istese balini alip onu öldürmesi an meselesiydi…ama eglenceli olmazdi diye düsündü…

-benim adimda mazlum dedi balarisi…cok memnun olmustu…yanlizligini giderecekti kizginyüzle…

gel zaman git zaman dostluklari arti…güvenmisti mazlumyüz ona…kendi kolonilerinden ikiside uzaklasir,
zamani öldürürlerdi kanat cirpinislarinda…kimsenin ulasamadigi bir noktada,bir bahce kurmuslardi... istedikleri kadar bal yapip,
ciceklerle bezenmis burada oyunlar oynarlardi zamana aldirmadan…dertlerini bile paylasir olmuslardi…
birbirlerini görmeseler,haber almasalar ciceklerden endiselenir,telaslanirlardi…
bahari kendi günesleriyle yesertmis,sevgileriyle herseyin üstesinden gelir olmuslardi…

kis kendini gösterdigi bir an hersey tersine gitmeye baslamisti…mazlum, kizginyüzün kendisini önemsemedigini hisseder olmustu…
artik eskisi kadar konusmuyorlar,paylasmiyorlar,yasamiyorlardi…halletmeliydi bunu…sevmek böyle olmamaliydi…
tanidigi böyle hic degildi…sorunlari vardir diye düsündü…öyleyse neden bana anlatmiyor,neden benden böylesine uzak diye düsündü…konusmaliydi…

kekeme sözleriyle cümleleri toplamaya calisirken,kizginyüzden hic beklemedigi bir karsiligi almisti…
kelimeler inciticiydi artik,yüregini acitir olmustu…igneliyordu acimasizca…önemsemiyordu ki karsisindakendisini…
ne yapmaliydi…bir sonmuydu hissettikleri…

bir savas patlak vermisti aralarinda..sonucu kestiremiyordu her ikiside…
artik igneler cekilmis,yüreklerine yüreklerine saplaniyordu her bir hamlede…yüregi kaniyordu…
cok kan kaybetmisti…göz kapaklari tartamaz olmustu kendini…
rüzgarin sesiyle tebessüm etti…düstü en cok sevdigi dagciceginin yapraklari arasindan…
sonu bir örümcek aginda koza olmakti belli ki…

kizginyüzün suratinda galip gelisinin onuru vardi ama oda yenilmisti…
kanat cirpinamayacak durumdaydi artik…savunmasizdi…hatiralari film seridi gibi akti düsüncelerinde…
mazlumla büyümüstü kendisi…olgunlasmisti…
ama icindeki o öfkeye yenik düsmenin ,sevdigini igneleriyle öldürmenin ezikligini duydu…
ne yapmisti…

cirpindi bir an…
kaldiramayacagi bir aci hissetti…
bir cift gaganin kendisini hapsettigini anladiginda artik hersey icin cok gecti…
anladi mazlumun acilarini tam anlamiyla…

mazlum dedi.mazlum beni affet…

duyan olmadi…kendi bile...

my@yigitce2007

Metin Konak

umarim dogru bir paylasim olmustur...ilk defa hikaye yazmaya calistim...anlayisiniza...