Katrandan kara geceler kapaklanınca üzerime ve o zalim yalnızlık kanlım gibi tutunca yakamdan çaresiz sığınıyordum içime.

Ben bana tutsak, ben bana hücre…

Acılarla yoğrulmuş yüreğime merhem olmuyordu türküler. Ne bağlamamla yaptığım hasbihal, ne okumaya çalıştığım o eski kitabın sarı sayfaları ve ne de amaçsız yürüyüşler dindirmiyordu gönül sızımı.

Aklıma bile gelmiyordu yazmak. Sanki vefasız bir sevgiliymiş ve yüreğimi kanatan onun vefasızlığıymış gibi çoktan dönmüştüm sırtımı kalemime. Oysa yazmak yaşamakla eşdeğerdi benim için.

Yaşamaksa bunun adı öylece yaşayıp gidiyordum. Aslında sadece nefes alıp veriyordum. Ateşe düşmüş bir gül yaprağı gibi, usul usul eriyordum. Ne kapımı çalan, ne halimi soran vardı. Ve ne kapısını çaldığım, ne halini sorduğum biri..

Günler arasına karbon kağıdı koymuş gibi tekdüze ve boğucuydu. Her yeni gün, bir önceki günün aynıydı. Bir şeyler eksikti besbelli. Ama bunun ne olduğunu bir türlü anlayamıyordum, adlandıramıyordum.

Hani şair diyor ya: “Ne tuhaf bilmece / Ne gündüz biter, ne gece..”

Tam da böylesi bir demdeydim..

Kör kütük yorgundum.. Zil zurna bitkin…

Labirentlerle örülü bir mağarada kaybolmuştum sanki. Işığa ulaşmaya ne isteğim, ne de gücüm vardı. Hayatıma tek renk hakimdi: Siyah…

Suya hasret kurak bir toprak gibiydim. Çatlamış dudaklarım ve çoraklaşmış yüreğimle bir çölden farksızdım. Umutsuz, çaresiz.

İşte böyle bir zamanda çıkageldin sen. Cemil Meriç’ in dediği gibi “Kristoph Colomb’ un karşısına Amerika’ yı çıkaran Allah, benim de karşıma seni çıkardı.” Ve öyle bir anda geldin ki, vazgeçmem mümkün değildi.

Ve sen…

Ben, damlaya razıydım.

Sen yağmur olup yağdın sağanak sağanak. Kurak topraklara diktiğim umut fidanıma “Bengisu” oldun. Ben sana varayım derken, sen bende çoktan kayboldun. Ben sen oldum…

Ben, kandile razıydım.

Sen güneşim oldun. Hüzme hüzme yüreğime doldun. Avuçlarında “ışığı” getirdin bana. O yüzden sana hep “beyaz ışığım” dedim.

Bil ki; sen ne kadar bensen, ben de o kadar senim..

Ben, yeşile razıydım.

Sen gökkuşağının tüm renklerini getirdin bana. Söyle meleğim, ben daha ne diyeyim sana ?

Hani soruyorsun ya “Olmasaydım ne değişirdi?” diye..

Bil ki sevdiceğim,
Sen olmasaydın
Ben de olmazdım
Türkü türkü
Gönüllere dolmazdım
Ne şiir yazar,
Ne kitap okurdum
Ne de sevdamı
Gecelere dokurdum
Seninle varım,
Senin için varım
Yüreğinle seslen sen
Yüreğimle duyarım
Ve biliyorum ki
Seslensem gurbetten
Sıladan duyarsın
Ne diyeyim can..
İyi ki varsın...
İyi ki varsın...
İyi ki varsın...