adaletsiz dünyanın koynunda bir avuç sevgi yoksulu insanlarız.bazılarımız bencilliğin esiri ruhuyla çırpınır sevgiyi tattıkça ’daha çok’ diye,bazımız ise bir yudumuna hasret hep hazırız almadan vermeye.

yalana alışmışız.doğru nadide bir çiçek bir hazine gibidir nezlimizde,ama onu muhafazayı da beceremeyiz.yalanlardan usandğımız halde doğru söylemeyi zor bir yokuş zanneder kısa yolu seçeriz.

iki narin çiçek doğruluk ve sevgi.sevgilimize doğruyu söyleriz ama o ikisinide yadırgar.çünki ikisi aynı kefede bulunursa ruh rahatlar.azabın yangınında yalanla yaşamak varken neden sevgi ve dürüstlük desin ki.

kambur taşımaya alışmış sırtlar varken şeffaf giyilen gömlek başkalarınca çiğsilenir. olduğun gibi görünmek yada göründüğün gibi olmak sadece Mevlana’ya kolay gelmiş. bizler yada bazılarımız zor olanı seçmişiz.

HAYAT NE GETİRİRSE KADER SOFRAMA UMDUĞUMU DEĞİL BULDUĞUMU YİYORUM.