Beni , yasemin kokulu balkonumuzda bir duble rakı tabağımdaki balıkla yalnız koyup gitme!
Seni doyasıya koklamadan,ellerini ellerimin içine hapsetmeden, başımı göğsüne yaslamadan gitme!..

Nereye?Yoksa hepsinden kaçıyor ’’buraya kadar mı ?’’diyorsun.Yakışmıyor ölümün soğukluğu sana. Bunu öğretmemiştin. Mutluluğu yaşadık,sevgiyi,dostluğu ...Bu ne demek şimdi baba? Dayanmalı , savaşmalısın.Seni , seninleyken yaşamak,sıcaklığını , toprağın soğuk yüzünde değil gözlerinin en derininde hissetmeliyim.Varoluşuna gülümsemek...Sakın açmamacasına kapatma gözlerini Gözlerim gözlerinde büyümeli.Dokunmalıyım, sevmeliyim seni. Bana, bunu yapma.

Çırpınmalarım boşuna mı?Yaşamı bırakıp bilinmeyen o sonsuzluğa mı gidiyorsun? Dayan!..Sen, güçlü olmayı öğrettin.Yaşamayı, vazgeçmemeyi öğrettin.O zaman sede güçlü olmalısın, savaşmalı , yaşamalısın.

Oralarda, gözlerinin yeşilinde bir ışık var , görüyorsun , biliyorum.Uzat ellerini usulca...Hissttin mi ? Bu ışık bizim sevgimiz.Yalnız değilsin.Seninleyiz. Dudaklarımızda hep senin adına dualarımız. Hadi ama...Uzat ellerini, aç gözlerini birkez daha bize..Seninle varım, seninle bütünüm, seninle bölünmezim. Sen herşey olmayı öğrettin şimdi hiçliği mi seçiyorsun? Tükenmek üzeriyim. Yapma!..

Sen sevgili Babam!.. Belki şimdi yıldızlar kadar uzaksın bana. Unutma ki gönlüm, sevgim sana doğru. Sana doğru tüm güzellikler...Biliyorum. Başaracak yine yanıma gelecek balkonumuzda yine rakı tokuşturacak yine hayatı konuşacağız. Bekliyorum!..

VE SENİ ÇOK SEVİYORUMM!
GÖZDE SAYDAN