Duygularım üzerimde yapış yapıştı. Ne söylemem,ne anlatmam gerektiğini bilmiyordum. Gözlerim kapalıydı. Elimde bir kadeh şarap,hiç bitmek bilmeyen tükenmişlik...Odamı bir mum ışığı aydınlatıyordu. İşte karşımdaydı. Gelecekten çok daha gerçekti tüm eskimişliğine rağmen. Yıpranmıştı hayalim. Umutlarımı içine doldurmuş sıkıca da kapatmıştım tahta kapağını. Açmaya cesaretim yoktu. Geçmiş kokan,neredeyse çürümeğe yüz tutan hayal sandığımın yanındaydım. Ellerim mi titriyordu yoksa? Hayır. Ellerim , bu kadar korkak olamazdı. Açtım. Ağlıyordum. Sandığın içine örümcekler ağ yapmıştı. Tıpkı dokunulmamış bir duru genç kız gibi duruyordu herşey içinde. İçinde anneannemin kokusu vardı. Derin derin içime çektim. Çivileri çıkmıştı birkaç yerinden. Dünyanın çivisi çıkmış,eskimiş sandığın mı çıkmasın dedim.Herşey yerli yerinde ,bıraktığım gibi duruyordu. Yıllar önce yerleştirdiğim gözyaşlarım,umutlarım,ve geleceğim. Şimdi yüzleşme zamanıydı. Arkamda eski sandık karşımda bilmem hangi duygu yüklü ellerin,hangi sevda şarkılarının notalarını,müziğe döken parmakların duygusuyla nakşedilmiş yeni sandık...bu sandıkta bir bebeğin masumiyeti,sevgilinin heyecanı vardı.Tüm geçmiş ve gelecekle karşısında dimdik ayaktaydım. Kapağını, yılların getirdiği eziklikle,tükenmişlikle değil;bütün varlığım,özlemlerim,insanca yaşamaya dair tüm güzelliklerle açtım. Deniz kokuyordu şimdi heryer. Sandığımın içinde bir ben vardım artık birde anneannem...
GÖZDE SAYDAN