TEMİZ DUYGULAR

• 21 Aralık 2008 Pazar 16:36:31

Hani derler ya, boşuna değil emeklerim. Küçücük,minicik bir katkıda bulunmuş isem sana hayatta ne mutlu bana.Günlerden bir gün annesi ve babası davete gidecekti Derin ve Leyla’nın.Teyze Fatoş 16 yaşında, Leyla 6 yasinda Derin ise 4 yaşında idi.Derin hiç de sevmezdi,annesinden değil 2 saat 5 dakika ayrı kalmayı. Açardım kollarımı,kimi zaman mavi görünen kimi zaman yesil görünen güzel gözlü Derin’e.Zaman zaman atı olurdum Derin’in,ağlayan gözleri gülerdi.Kimi zaman arkadaşı ve oyuncağı.Mutlu olurdu yeşil gözlerle bakan Derin.Birde Leyla vardı. Derin’in tam tersi gözlere sahip,simsiyahtı gözleri ama beyaz bakardı hayata...Kardeşini üzmemek için feragat ederdi oyuncağından,bazen de teyzesinden.Derin tuttururdu bu benim teyzem diye,Leyla sesini çıkarmazdı.Üzmemek için mi korktuğu icin mi kardeşini bilemem.Derin istedği olmayınca hırçınlaşır kavrardı ablasının saçlarını...
Heleki hıncını alamamışsa ilk tuttuğu yanına bir ısırık bırakırdı Leylacığın.Isırıklara rağmen yinede ağlamazdı Leylacık.Bakardı siyah korku dolu gözlerle,cüzzamlı gibi gördüğü kardeşine.Ama iki dakika dahi sürmezdi bu küskünlük.Derin devam ederdi oyununa,ayağı takılırdı birşeylere,kurtaramazdı kendini.Isırdığı ablasına bakardı yardım et bana der gibi...Aradan 16 yıl geçti .Anlattığımda Derin ve Leyla’ya bunları,hiç unutmadık ki teyze diye gülüşmeleri sarıyor etrafı....

Teyze Fatos