Bir kopuş başlar, başlar başka bir sevda. Her son başka başka, yeni başlamalar getirir ardında.
Koparken bir limandan açılırsın yeni denizlere. Bitiş mi bu? Yoksa başlangıç mı?
Açılırsın belirsizliklere, fırtına mı var? Yoksa hep mi süt liman?
Önünü göremeden başlamak yeni bir hayata, karanlık sularda açılmak sanki...
Deliliğinden midir bu korkusuzluk? Sıkıldığından mı yoksa daha önce görülmemiş bu cesaret.

Başka hayatlar önemli olmuyor insanın bencilliği tutunca. Ne zaman ki ruhu rahatlıyor, o zaman başlıyor yenilikler.


Her bencillikten bir yenilik doğar. Her yenilikten de kendine pay çıkarma. Ve sen, bencillik hırsı ile yine yenilikler doğurursun. Kısır döngü aslında. İnsanın ruhu bencil olmaya görsün...

Ne kadar da kolay çıkarıp atıyoruz hayatımızdan, bir zamanlar uğrunda ölmeyi göze aldıklarımızı. Zaman, eski zaman değil ama artık. Sende eski sen değilsin. Birşeyler değişmiş, baya da çok olmuş. Birilerine, birşeylere veda etmenin vakti çoktan gelmiş.

Son hamlelerini yap artık. Olacak olanlar insana yakışır olsun. Öyle bir bitiş yap ki, hem oyunu kazan, hem iyi hatırlan...