ve yalnızlık çöker yüreğe...herkes biletini alıp çoktan gitti gideceği yere...göçmen kuşlar uçmuş,yapraklar toprakla buluşmuş,ana çocuğuna,ay gecesine kavuşmuş,aşıklar birbirine sığınmıştı...bir körpe yüreğim kalmıştır yalnız...her daim yaşar yalnızlığı yüreğim...bir tomurcuğa bakarken,yaprağın kenarında büyüyen...bir yıldız kaydığında sevdalısı olduğu yıldızın peşinden... yalnızlığım suskun,yalnızlığım çaresiz... yalnızlığım acılı...acıyla büyütüyorum onu ve sensizlikle...kimsesizlikle...sen yoksun kimse yok... oysa hep seni bekledik bekliyoruz...yalnızlığım ve ben...belki bir gün özlerde yokluğumu hisseder de gelirsin diye... ben bekliyorum sen gelmiyorsun... bazen sen varmışsın gibi yaşıyorum hayatı...sen varmışsın ki gibi konuşuyorum küçük heyecanlarımla...sen varmışsın gibi gülüyorum küçük kahkahalarımla...yaşıyorum hayatı küçük yüreğimle... ancak yoksun...yine gelmedin... ben seni bekliyorum sen gelmiyorsun... susuyorum...ağlıyorum... sen varmışsın yanımdaymışsın gibi büyük büyük ağlıyorum... ve yalnızlık çöküyor yüreğime... onu sarıyorum senin yerine kuytularıma... o da yok olmasın senin gibi diye...