SİNİRLER GERGİN, SINIRLAR OYNAK!

• 19 Aralık 2008 Cuma 03:14:49

Değişim sürmekte olanca hızı ile ve değişimi gelişim olarak algılayamayanlar düşüşte günümüzde.
Küresel kriz her türlü krizi getirdi peşi sıra ve alabora oldu dünya bir çırpıda.
İşgaller sürmekte, işgalciler ise tetikte. Kimi izlemede, kimisi isyanda, çoğumuz ise suskunluğunu koruyarak karamsarlıkta. Velhasılı iç dünyamız kadar görsel dünyamız da karanlıklarda.
Bize özgü olduğunu düşündüğümüz açlık, yokluk, yoksulluk ve yolsuzluk artık herkesin yaşamında.
Yapamadığımız en önemli iş ise, hala bunlardan çıkaramadığımız ders ve haysiyetli her insanın yapması gereken istifa sürecinin başlatılamamış olması.
Dünyanın pek çok “az gelişmiş” ülkesinde dahi yapılan, her nedense bizde cumhuriyet tarihimiz boyunca uygulanırlık göremedi. Oysa Mustafa Kemal’i örnek almış, özümsemiş Asker ve Devlet adamlarının göz kırpmadan yaptıkları işlemdi bu.
Bizler bunu neden anlamaz durumdayız acaba?
Atamızın bizi düşündüğü kadar “Zeki” olmayışımızdan mı?, yoksa daha fazla zeki olup, dokunulmazlıkların ardına sığındığımızda güvende olacağımızdan mı?

Parayı kim icat etti ise lanet olsun!
Her şeyin satılık olduğu ve değerinin maddi ölçümle anıldığı dünyaya kendi isteğimizle gelmedik bizler. Gelmişsek de yaşamak şart elbette. Peki yaşamaktan anladığımız ne?
Ana/ Babamızı, Ülkemizi, Dinimizi, dolayısı ile Dilimizi seçim hakkımız da olmadı ve bunu böyle diye düşünme özgürlüğümüz kısıtlı da değil. İnsanız özümüzde.
İnsanlığın bizlere bahşettiği pek çok özellikten faydalanıp kendimizi geliştirme ve faydalı olanı bulma ve edinme hakkımız var.
Her zaman eskilerden bahseder dururuz. Yani biz büyüdükçe kirlenen dünyadan, yiten ve yitirilen temiz duygularımız ile gelenek ve göreneklerimizden.
Her daim birilerini ve bir şeyleri suçlar dururuz. Gerçek suçlu olaylar mı yoksa o olayları yapan bizler miyiz diye kaçımız düşünüyoruz?
Üreten olmak yerine tüketen olanın bizler olduğumuz gerçeğini es geçerek yaşıyoruz halbuki.
Her sıkıştığımızda da bir şeylere lanetler yağdırıp duruyoruz.

Gençlik nereye gidiyor?
Götürüldüğü yere mi, istediği yere mi?
Bizleri bir yerlere götürmek isteyenlerin çokluğu hepimizce malum.
Peki biz gittik mi onların işaret ettiği yere?
Ne 68 kuşağı ağabeylerimiz, Ana/ Babamız, ne de arkadaşlarımız ve dost bildiklerimiz götüremediler peşleri sıra bizleri. Kimimiz az geldik onların düşüncelerine, kimimiz ise çok.
Bizler 80 kuşağı olduk, bizimkiler Milenyum!
Kendi içimizde çatışır olduk anlaşmak yerine.
İşte geldiğimiz son noktadaki halimiz.
Ne değişmiş?
Tüm yaşanmışlıklarımız bir kısır döngüden başka bir şey değilmiş meğer.
O günkü koşullardan farklı olan sadece tarih değişimi değil mi?
Bu günde olayları biraz daha gelişmiş farklılıkta yaşamıyor muyuz sanki?
Yeni kavramlar üretiyoruz, değerleri sıfırlayıp başka adlar veriyoruz, renkleri karıştırıp yenisini bulduk diye boşuna seviniyoruz. Çünkü zaten sayılı her şey evrende. Karma olunca ne ağırlığı ne çeşidi artıyor. Kendimizi aldatıyoruz.
Ömrümüzden götürüyoruz, yeme/ içmeden, duygu sömürüsünden, insan harcamadan, ayırımcılıktan, akrabalık, dostluk ve arkadaşlıktan sarf edip duruyoruz bol keseden.
Bu halimizle mi örnek oluyoruz neslimize?
Hazırcıyız dedik ya az önce.
Oturup bekliyoruz sonra yetiştirdiğimizi sandığımız gençliğimizin bizleri kurtarmasını içine düştüğümüz kaostan.
Öbür dünya hesabına benzemez bu arkadaşlar. Varmadan sorulur bunun hesabı bizden.
Bakın tekrar dört/bir yanımıza. Neler oluyor çevremizde?
Tabii ki önce içimize bakmamız gerekiyor bu durumda. İç durumlarımız elverirse bakarız ancak ve görürüz olup biteni.
Uyarıları zamanında dikkate almayışımızın ve yaşadıklarımızda önlemsiz kalışımızın nedenidir göreceklerimiz, korkarız.

Şikayet makamı kapalı.
Kimden soracağız bunun hesabını?
Aç gözlülüğümüz kimin, kimlerin suçu?
Ya kendimizi bilmeyişimizin suçlusu kim?
Kim kurtaracak şimdi bizi?
Aman fazla gerilmeyin. Serilip yatmanın cezasını çekerken gerilime kapılıp gideceğiz savaşmadan.
Bilirsiniz “Savaşta savaşanlardan çok kaçanlar ölür.” Sözünü.
Bu durumda herkes düşünsün bakalım bir kez daha insanlık özünü...

Saygılarımla.

*Kiraz Çiçeği*
Gönül Ersin Gürsu