çok mutlu oldum senin adına.aşk,ilişki,sevgi bunlar yetmez herşeyi meşrulaştırmaya ve normal olarak tanımlamaya.
dilerim Allah ın,ailenin,yakınlarının huzurunda mutlu bir evliliğe imza atarsın gelecekte.
Ve çok mutlu ol.Ama önce kendini ara,kendini tanımla,kendini tanı.Sonrası gelecek.Biliyorum aslında sen bunları bu şekilde yaşayacak karakterde gönülde biri değilsin.Ama hayat.Bazen oluyor işte.
Bundan sonrası daha güzel olacak inan.

Bu kaçıncı hikaye benzer,dinlediğim.Acılarını ,yaşayanlarla birlikte yaşadığım.Üniversitenin ilk yılıydı diye başlıyor,hemen hepisi.Sevilmek istiyordum.Saftım,tertemizdim,diye devam ediyor.Kimi ilişkiler bir kişiyle hüsranla sonuçlanıyor,kiminde belki ilkinin kırgınlığı,belki yeni bir liman arayışı,belki de cinselliğe alışmanın sonucu ihtiyaç gidermeye yönelik ama çoklaşıyor,çetrefilleşiyor;kadın ruhunu yaralayacak pespayeliğe dönüşüyür.Sonuç hüsran.Vicdan azabı,yıpranma,ruhsal kirlilikten kaynaklanan hastalanmalara,kendinden iğrenmelere varıyor.Üniversitede okuyor olmanın verdiği bilgi,korunma ve aileden geçinmenin desteğiyle ayakta kalınıyor görünse de artık sınırları yıkmanın,bireysel hürriyet arayışının kızlarmız için ruhsal çöküntülere uğramış kişiliklere dönüştüğünü,bir daha asla yerine gelmeyecek kayıpların,insanı insan gibi hissedeceği namus,dürüstlük,samimiyet,ar duygusu ,rabbiyle barışıklık huzuru yok oluyor.
Bu hikayede olduğu gibi dini nikah kıyarak helal ilişkiye girişilse bile,hukuk önünde,cemiyetin şahitliğinden uzak nikahlar bile huzur getirmiyor.Sonunda, geçmişi kişileri birtürlü rahat bırakmıyor.
Bu ilişkide iki yıl ,bir başkasında birkaçyıl daha fazla sürse de sonuç ayrılık ...Kadın için kullanılıp atılma dugusunu beraber taşıdığı,sahipsizlik,başarısızlık dugusu,ne olacağım kaygısıyle yıkım,enkaz halinde ortada bırakıyor.Kesinlikle tedaviye muhtaç hasta bir birey olarak savrulmaya başlıyor.Birçoğu ailesini de yıprattığından geri dönememe,yeniden aynı sıcaklığı,anne rahmeti baba şefkatini bulamama riskiyle,umutsuz,mutsuz,bilinmez yolların garip yolcuları durumuna düşüyorlar.

Bu durumlarda kesinlikle Allah inancına,tövbe etmeye,bilinçli dualala geçmişlerindeki günahlarının cezasını affettirmeye ihtiyaçları vardır.Ama,kime nasıl,ulaşacaklarını bilmediklerinden, psikolojik destek,psikiyatrik tedavilere yönlendirilmekte olsalar da asla normale dönemiyor,hastalıklı ruh hallerinden kurtulamıyorlar.

Şu üniversitenin ilk yılından nefret ediyorum.Kızlarımızın çürütüldüğü,pisliğe bulaştırıldığı yıl olduğundan.Anneler babalar,devletin sorumlu kişi ve kuruluşları imdat desem duyulmaz,duyulsa algıllanmaz,algılansa harekete geçilmez,harekete geçilse zaman alır...
Her yıl binlerce kurban vermemize kim,nasıl engel olacak bilmiyorum.Canım yanıyor.Ulusumun geleceğini var edecek anneler hasta ruhlu ....müstakbel babalar zani ve biraz cani...

Sevgili kızım,lütfan Esra'ya mektupları ve Safiye yazı dizisini takip et.Ettir.Aramıza katıl,küçük bir savaş açalım,belki büyür tüm ülkeyi sarar,birilerinin geleceğini etkileriz.Milletimize ve Rabbin rızasına hizmet etmiş oluruz.
selam ve saygılarımı kabul et.Sağ ve sağlıklı kal.

Keşke böyle bir sevginin gitmesine izin vermeseydiniz.