BİT_ME_DİMİ

Daha ne kadar sürükleyecekti bilemiyorum!
Belki de sürükleyemedi kendini hiçbir zaman.

Tırnak içinde varoluştu kıyamet görmüş gözleri.
Yıkık omuzları,kırık ve kemirgen hayata tutunmaya çalışıyordu.
Yitikti şehir aralarında kutsanan inançsız aşka…
Düş görmüş ve kusmuştu.
Kinin sevgiye kıydığından habersiz,
Şimdi rezil geçen ayaküstü kendinden kaçıyordu.
Bir deri bir kemikti,iskeleti beş para etmez…
Şerefine şerefsizce mutluluğu ısmarlıyordu hayat.
Emek verdiği sevdasını her an,
Bir yerinde çıkacak bir yara gibi bekliyordu.
Anılarını tartaklıyordu durmadan her köşe başında.
Savunmasızdı gözleri ıslak gamzesine inat.
Kapkara gecelerde kahpe sessizliği irkilişi,
Koynunda gazete parçası kibrit çöpünden uzak.
Tebessümü sakal arasında sıkışmış bir deli.
Kurtaracaktı onu düşleri sığındığı son liman.
İstediği tek insandı yüreğine saplanan hançer gibi…




Toprak olmak gerek çoğu zaman bir ölüyü anlamak için,
Kendi adını ve yüreğini unutmuş sevdasını içine gizlemiş,
Ey güzel insanlar! yarası olmayan insan hamdır.
Acıdır ki insanı pişiren, olgunlaştıran.
Kimsenin acısı bir diğerininkine benzemeyebilir.
Ama acının verdiği hep aynıdır. Rengi,hüznü,gözlerin buğulanması…
Hep görürüz etrafımızda anlatılır belki ama;asla içine dökemez insan.
Benim için ise,acı yazma aracı olmaktan çok gereksinim duyduğum bir ihtiyaç.
Bazen kelimeler çok da bir şey ifade etmez insana, yaşadığı anı
Ne mi yapmalı? Kıymetini bilmeli sevginin.
Yeryüzünde insanın en büyük hazinesi…
Kaybedince daha çok anlam kazanır sevgi.
Bazen de içimize gömeriz.Yaşarız onu o olmazsa da.
En nihayetinde kıyısından da geçsek güzeldir işte!

www.sadiktoraman.com

www.malabadigazetesi.com