Izmir,ne güzel bir sehirsin.Belki degilsin ama;benim bulundugum yerden sana bakmak,bu hakliligimi ortaya koyuyor.Upuzun bir körfez yol almis,ege denizine dogru akip gitmekte.Senden ayrilmak,bu düsünceyi tasimak korkutuyor beni.Bu hic olmasin olur mu?Hep senle kalayim,sarilayim sana daglarina,ovalarina,körfezine doyayim,gökyüzünle göz göze geleyim.Bu koca sehirde sadece senin güzeliklerinle teselli buluyorum,inan bana...Daraldigim,kendimi ölüme yaklasmis biri olarak hissederken,bu durum senin devreye girmenle son buluyor.
Seninle yeniden doguyor gün,gelecek ve sonrasi sonsuzluk...Öte beriden bakar dururum sana,hepte bakacagim.Bunlar laf yiginlari degil,hep hissettiklerim.Derinden,depderinden...Ta icten gelen o sesle,o kuvvetle,o hareketle,o büyük yürekle.
Huzursuzluklarla dolu benligim,kisiligim.Kendimi taniyamaz hale gelisim,ne desem,ne düsünsem fayda edecek bir yol bulamadim.Sana sorarim "izmir" sana,var mi bir cikar yolun?Beni bu güc beladan aliver.Benim tükendi gücüm,kiymete binecek bir sözüm dahi kalmadi.Didisiyorum,aklim carsi pazar misali.Nezaketligimi de kaybediyorum.
Degissin dünya,insanlar ama sen hep kal bu halinle,seni böylesi seviyorum.Izmir,izmir ne kötüyüm,yardimin gerek yardimin...Su diregin tepesinde öten kumru var ya,onun o sesi bile suan tatmin etmiyor beni.Aslinda bu haldeyken sana nasil yaziyorum,ona verebilecek bir cevabim yok,o kadar ki bulanik düsüncelerim.
Sus,sus kumru,simdi degil ötme vaktin.Cildiriyorum suan sesinle ama;yüzümü degen rüzgar olmasa tabi.
Sisip durdu pinarlar,artik yeter de.Bir Aralik gününden elvada sana.Sadece ic yüzümün disa vurumuydu.