] Çok seviyorum aynamı. O kadar çok seviyorum ki, anlatılamaz. Benim özelim, güzelim, her şeyim.

Ona baktığımda, saçlarımdaki akların çok az olduğunu görüyorum. Oysa diğer aynalara baktığımda, ne kadar çok aklanmış saçlarım diyorum ve elbette kızıyorum o yalancı aynalara.


Yüzümdeki çizgiler ne kadar az görünüyor benim aynamda ve ne kadar anlamlı duruyor. Diğer aynalarda öyle mi? Ooooo, sen artık yaşlanmışın be adam diyorlar yüzüme karşı.

Ben aynama gülümsediğimde o da gülümsüyor, ağladığımda o da ağlıyor. Sevincime de, derdime de her zaman ortak. O diğer yalancı aynalar ise tepkisizler yada aşırı tepkili oluyorlar. Ben ağlarken, gülen aynalar gördüm biliyor musunuz?


Sonra, ben aynama bakarken, kendimi yakışıklı ve dinç görüyorum. Sanki boyum bile uzun duruyor benim aynamda. Dışarıda ki çok az aynada bunu hissedebildim. Beni ne yakışıklı, ne de dinç gösteriyorlar. Boyumu ise ancak lunaparktaki gülen aynalarda uzun gördüm.


Ben aynamı hiç kırmadım. Ara sıra tartıştık, küstük birbirimize belki ama, ne ben onu kırdım, ne de o beni. Diğer aynalarla halimi hiç sormayın. Kırdığım aynalar oldu, onlarda beni yaraladılar, çok üzdüler de…


Evimde bir aynam var, sadece bana ait aynam. Dışarıda bir sürü, cicili bicili aynalar var ama, benim aynamın yanında bir hiçler.


İşte böyle dostlar, umarım sizinde bir aynanız vardır. Baktığınızda sizi yücelten, onurlandıran, sevindiren, güvendiğiniz, mutluluk veren, sizinle ağlayıp-gülen, çok sevdiğiniz ve sevildiğiniz bir aynanız.



Ahhh, en önemli şeyi söylemeyi unutuyordum. Ben sevgilime, “AYNAM” derim…