Boğazım düğümlendi.
Sustum sokaklara bugün, yine...

İstanbul’um yine gökyüzünün canhıraş çalışması sonucu dağılıyor yeniden.

Daha ne kadar ağlayacak bu şehir.
Süresini bilmediğim kaç sayfayı okutacak kulağımdaki ses.
Koşacağım uzun yolun mesafesi, çıkacağım merdivenlerin sayısı kaç...

Yoruldum...

Taneler sokakların, caddelerin ve şehrin makyajını silerken,
Bir araya gelip kaldırım taşlarının kırılmışlıkları arasından süzülürken, onlar da yoruluyorlar sanırım.

...

Yürüdüm boş yollarda, ardıma denizi alıp rüzgarı savurdum saçlarına.
Ellerimden kayıp giden düşleri iliştirdim kirpiklerine. Doğsun istedim bir kere güneş yüzüne.
Sen ol istedim, özüne dön istedim...

Yorgunum be şehir… Yorgunum be İstanbul…
Yazamıyorum artık...


" Bırak beni bırak gideyim...
Unut beni gözbebeğim, unut beni kaderim... "


Demet AKALIN’dan...


Gökay Birkan SUCAKLI