Sonbahar da bitti.Aheste dökülen yapraklarını alıp bir veda busesi kondurdu alnıma ve hüznünü içimde bırakıp gitti.Bende ona şanına yakışır bir uğurlama yaptım.Son haftasıydı kasım ın bütün hava tahminlerini alt üst eden bir güneş tüm çıplaklığıyla yeryüzünü aydınlatıyordu.İçimde son zamanlara inat tarifsiz bir huzur,yüreğimde öten kuşları da alıp düştüm yola.Üsküdar Mihrimah sultan camiinde öğlen namazını kılmak günün güzelliğini taçlandırıyordu adeta.Bütün şehri yürüyerek gezebilecek kadar enerji doluydum.Ama denizlere adım atacak kadar cesur deyildim henüz.Bu yüzden Üsküdar vapurunun en uç kısmından yerimi ayırtmıştım.Martılar,deniz ve ben bu davetsiz kış güneşinin tadını çıkarıyorduk.Bir şair için bulunmaz bir kaç nesne biraraya gelmişti hiç tahmin edilmeyen bir günde.Yüreğim ve ben açıldık bir kelimeler denizine.Vapurdan gelen motorun sesi denizin sesine karışıyor ruhuma inanılmaz bir musiki gibi geliyordu.Kimseler yoktu kalabalık vapura rağmen.Kimseler yoktu aklımda ne içimde ki acı perdeliyordu huzurumu ne de yalnızlığımın o inanılmaz boğuculuğu.Şükrettim Rabibme o an nekadar zengin bir insan olduğumu farkettim.Herşey mümkündü işte kendimi kuş gibi hafif hissediyor sanki uçuşan martıların kanatlarında süzülüyordum.Ben süzüldükçe deniz coşuyor ve uzaktan gelen bir sevgili gibi kucaklıyordu beni.Bir tatlı huzur almaya geldim demenin tam zamanı diye sessiz bir şarkı dolandı dilime.Kimseler duymadı...Yıllardır aradığım,peşinde koştuğum ve kimbilir hangi piri fani ile toprağa karıştı dediğim huzur yüreğimde pır pır ediyordu.En güzel tarafı bu benimdi ne bir aşktı buna sebeb ne de bir varlık.Saadece Rabbimin bana bir sonbahar vedasında hazan ikramıydı.
HUZUR, insanın kendi içinde, kendi iraadesi doğrultusunda yaşadığı dinginlikten başka birşey deyil.Mutluluk ise; bu iç huzurunu taçlandırmanın adı.İşte o andan itibaren hayatımın anlam arayışında bir kırılma noktası oldu sanki.Nerde ve neden hep başkalarında aradım mutluluğu diye sordum kendime.Huzurun ve mutluluğun aslında tamda kendi içimde olduğunu sıcak sayılabilecek bir sonbahar vedası nasıl da ilan etmişti bana.Varlığımı dünyayı kuşatacak kadar güçlü hissettiren bu duygu benden hiç gitmesin diye yalvardım ALLAH ıma...
Birşeyler yapabilmek, ya da en azından yapmaya azmetmek yaşama sevincini yeniden kazanmak ne kadar güzel. İnsan ruhunun ebedi olmasında ki sır bu olsa gerek ebedi olanı fani ile nasıl avutabilirdim.Bir kasım vedasında ruhuma nakşeden o huzuru, tazeliğini hiç kaybetmesin diye en kutsal hazineme yani kalbime emanet ettim.VE şimdi tüm yenilgilerime, yitik sevdalarıma, içimi kemiren istikbal kaygıma bir silah olarak saklamak istiyorum onu.Gitme diye yalvarmak ve belkide merhametine sığınmak..
Ve diyorum ki; şu anda yazımı okuyan siz, sahip olduğunuz ya da sahip olupta henüz ortaya çıkaramadığınız o iç huzurunu tutup çıkarın derinlerinizden.VE unutmayın dünyanın en zengin insanı hala hayatta olandır.SONSUZ SEVGİMLE...