Usulca sol elimin parmağından ayaklarının dibine yuvarlandı alyansım. Soğuk, buz gibi taşlarda yankılandı madeni sesi. Ağlayamadım... Ne ruhu vardı artık sevdamın ne de sıcacık nefesi! Sadece adımız yazılı şimdi, bir nikâh cüzdanında yan yana. Bir süre sonra, hükümsüzdür yazılacak son sayfalarına. Dünlerimiz dizilecek hâkimin huzuruna ve masum hayallerim asılacak mahkeme salonunun tam ortasına.

El mi olacağız artık birbirimize? Yaşadıklarımızı yok mu sayacağız? Yoksa anılara sarılıp aynı duygulara mı ağlayacağız? Gül suyu kokan odamızın ışığı yanmayacak mı bundan sonra? Bu güne kadar hiç ayrılık gelmemişti ki benim aklıma. Senden öncesi yoktu, senden sonra yarınlarımı nasıl sıraya koyayım? Ben şimdi yarınlarıma nereden, nasıl, kiminle hayaller uydurayım? Hazan mevsiminde üşüyorken yorgun bedenim, kış güneşinin peşinden mi koşturayım?

Oysa üşüdüğümde, önce senin üzerini örtüyordum. İçim yandığında, bir bardak suyu önce sana veriyordum. Sen sokak çocuklarını anlatırken, ben senin gözlerinde ağlıyordum. Teselli ediyordum yüreğini, yarınlara umutlar döşediğim hayallerimle. “Güneşimsin” derdin şubat gecelerinin zemherisinde. Yağmur olurdum çöl sıcağında kuruyan dudaklarına. Güven duyardım her zaman yüreğimdeki varlığına. Karanlık çöktüğünde bakışlarıma, dost ışığın parlıyordu göz bebeklerimde. Huzura sarılıyordu düşlerim, yatarken senin göğsünde.

Delice bir tutkuyla, zincire vurmuştum sevdanı yüreğimde. Dostluğu yudumluyordu ellerim, sıcacık ellerinde. Hesaplar yapmıyorduk yarınların geometrik şekilleriyle. Bu günü yaşıyorduk dilediğimiz gibi özgürce… Bu günün penceresinden yarınlara, umut yüklü gözlerle bakıyorduk… Ağlıyordun dizlerime yatırıp başını. Utanmadan, sıkılmadan doyasıya ağlıyordun. Yüreğimi zehirlerken hıçkırıkların, gözlerimde panzehirim oluyordun.
Adamdın… Sevdamdın… Kocamdın ama… Artık dünlerimde kaldın!

Bir mavi yolculuktu seninle yaşam. Bazen fırtınada, dev dalgalardı kayalara vurup parçalanan. Bazan de mavinin sükûnetiydi bizi kollarına alan. Gün doğumlarını seyrettik birlikte güvertede. Sevdamızın bayrağı dalgalanıyordu mendirekte. Korsan gemileriyle karşılaştık okyanusun ortasında. Onlar bile diz çökmüştü sevdamızın karşısında…
Yunus balıklarıyla oynaşıyordu sudaki yakamozlar… Bizi güldürüyordu çocuk ruhlu o dev balıklar. Şimdi ayrıldığımızı duyduğunda biliyorum, o yunuslar da sevdamıza ağlayacaklar.
Sevdan, kimselere anlatamadığım içimde yanan, patlamaya hazır bir volkan. Maviler, simit susamı tadında martılara bırakılan. Gemi limana yaklaşıyor işte! Yeşil bir bakışsın artık dünlerimde kalan…

Senden sonrasını düşünüyorum şimdi üşüyen yarınlarımda. Kimbilir nerede, kiminle olacağız yıllar sonra? Dünlere asılmış anılarımı kopartabilecek miyim acaba yokluğunda? Ne diyeceğim, ne anlatacağım dostlarım seni sorduğunda? Yüzüme bakacaklar biliyorum şaşkınlık ve merakla. “Yüzyılın aşkı bitti mi” diyecekler inanmayan bakışlarla? Bitti diyemeyeceğim, bitmedi ki! Hala aklım takılı o yaşayamadıklarımızda. Hayallerim sende kalmıştı ya, geri ver bana onları da. Isıtsın avucumdaki yüreğimi, usulca bırak hayallerimi üşüyen yüreğimin yanına.

“Bitti” demeden önce, çok düşündüm ağlamamak için ardından… Pişman değilim hiç senli yaşadıklarımdan, senin için yaptıklarımdan… Hiç sızılı bir tepki de yok vicdanımdan… Pişmanlık senin yüreğinden bakışlarına yansıyan… “Keşke”ler deliyor yüreğini biliyorum, korkuyorsun vicdanına vereceğin hesaptan…
Seni bir alyansın içine saklamıştım deli sevdam! Haydi, eğil de al şimdi, ayaklarının altından…


Nesrin Göçtürk Kaya