Bazen mutlu olmak istesen bile olamıyorsun; bazen de mutlu olduğun zaman da ona kapılıp mutlu olduğunu sanıyorsun ama hep mutluluk oyunu oynuyorsun ya da oynadığını sanıyorsun. Sen hiç mutluluk oyunu oynadın mı? Mutluluk oyunu oynadığını sandın mı? Sen mutluluk oyunu oynadığını bir kenara bırak ben oynamasam da rolüm hep hazırdı…

Ruhun bütünleşir bedeninle, mantığınla duyguların arasında sıkışıp kalırsın, ne yapacağını bilemezsin; bilsen bile yapmak istemez mantığınla duygun arasında kaldığın sıkışıklığı düşünmez erteleme çabası gösterirsin.
Ağlarsın hep içten içe, sessiz sakin kimse fark etmez kimse bilmez bilse bile bilmek istemez ama senin haykırışların hiç bitmez bitmek bilmez… Farkındayım desem yalan olur mu bilmiyorum ama es geçiyorum çünkü yağmur o kadar çok şiddetli yağıyor ki büyüsüne kapıldım mı? Kapılmasam bile kapılmış gibi davranıyorum. Gök çok kızıyor sanırım. O kadar çok bağırıyor ki o kadar çok ışık saçıyor ki…
Korkuyorum karanlıklara yol almaktan… O kadar çok üşüyorum ki rüzgârın sesinden ve uğultulu ıssız, gel dercesine esiyor… Yalnız, kimsesiz beni çağırıyor biliyorum ama bildiğimden değil o da benim gibi ne yazık ki benim gibi…

Sevgim, kızgınlığım, öfkem, mutluluğum içimdeki çocuğa. Sevgim sevgimin varlığında değil. Kızgınlığım kızgınlığımın varlığında değil. Öfkem öfkemin varlığında değil. Mutluluğum mutluluğumun varlığında değil. Bilip de bilmezlikten, bilmezmezlikten değil bilmekten… Küçük bir inenin batması kadar sızılı… Göz damarlarımı çatlayacak gibi hissediyorum… Mutluluğa dair hiçbir şey yok… Uyan artık rüya bitti!