mektup/kadın gölgesi...

• 28 Kasım 2008 Cuma 21:57:11

Çarpışık coğrafyaların birinde, bahçeye düşlerini gömen bir çocuktaydı adım. Sevgisiz kalp atışlarında gizliydi öyküm. Sokak boşluğuna çizerdim oyunumu. Tek perdelik tek kişilik bir oyundu bu.

O zaman ak sakallı yazarlarım, kısa öykülü kitaplarım yoktu. Beni anlayan, gecenin bir yarısı ona ağladığım bir dostum da. Gece yarılarım vardı. Gece yarılarına kadar kanayan yaralarım vardı. Gecenin ortasında beni bırakıp giden bir de sen vardın.

Sesin yoktu bende, o başkalarınındı, aşk sözcükleri, ilk öpücüğün başkalarınındı. Tozlu raflara gizlenip, değersiz ellere geçince yakılan kitaplarda gezinirdi öyküm. Senin karanlık köşelerinde unutulmaya yüz tutmuş bir isimdim işte. Aydınlık bahçelerin başkalarınındı.

Tam bitecekken senfoni, hesapta olmayan bir çalgı bastı bitimsiz notayı. Ve sesler hiç susmadı artık. Benim kurallı şehrim, kural dışı bir hareketle yasak elmayı yedi.

Ve sen; beni cehennemimden koparıp çıkardın dokunuşlarınla.

Bir kere girmişti kanıma şüphenin sarı okları. Adımızı alıp içine soru işareti çizdim ağaçlara. Kırıldı döküldü aşk kadehleri. Cam kırıklarına kulağım tıkalı. Duyurmak istedim hep kaybedilmiş savaşlarımı.

Ben kazanamadan kaybeden mi olacaktım?

Sustur şimdi hayalet sesleri, kaybolmasını istediğim silüetleri silip at dimağımdan. Bu haksız kavgalarım, arayışlarım bilmezsin hep kaybetme korkusundan. Sevgimde soru işaretlerine yer yok, yer yok içimi kemiren hatıralarından.

Beni sustur artık, kurtar eskimiş günahlarından.

Toprak damlı evimin çocuksu acılarıyla, renkli ayakkabılarımla geldim sana.

Senden vazgeçmeyen inatçı yanımla geldim, “sar, konuk et sıcaklığına”.

Sustur ağrılı yanlarımı, kızma bana.

Kentimin mavisiz ve sessiz yüzüne bir de sensizliği bırakma, beni bırakma...

....