Yine senin yakınında olmaya çalışıyorum,yine senin o beni bir ateş çemberi gibi saran gözlerin geliyor aklıma....
Seni düşünmediğim bir an yok,neden diye soruyorum kendime ?,aşığım heralde aklıma tek gelen şey bu...
Aklımdan geçenler sadece senin simanı hayalimde canlandırmak değil tabiki,
Saçlarını okşamak,ellerini tutmak ve gözlerine doyasıya bakmak yani seni doyasıya yaşamak...
Bunların yetmeyeceğini biliyorum,bu kadar özlemden bu kadar hasretten sonra asla yetmeyecek,
Soğuk bir Kasım günü,kendimle savaşıyorum yine,yine harpteyim adeta,
Savaşımın nedeni ise yine sensin yine sen ve o eşsiz güzelliğin,
Evinin karşısında duruyorum ne soğuk umrumda ne de yağmur,hastalık...
Üşümek koymuyor insana inan sensizken hep aynı duygu var zaten üzerimde....
İzliyorum katları,daireleri,pencereleri,balkonları...
İçimde korku,telaş,heyecan,aşk herşey var,
Tek olmayan şey var oda sensin nerede o gül yüzün nerede o sırma saçların ?,
Bahçede güller bana bakıyor adeta,hadi içeri gir diyorlar ama,giremiyorum işte...
Engel ne sence ?,bir evin betonları mı ?,duvarları mı ? bunlar engel mi gerçekten ?,
Yoksa aramızda ki görünmez betonlar mı duvarlar mı ?,
Bahçeden içeri girdim,bahçendeki güllere baktım ve selam verdim...
Tam zilini çalmaya hazırlanırken,
İçimde o bilinmeyen karanlık sanki o zili çaldığımda kıyametler kopacakmış gibi bir his çağrıştırıyor,
Zili okşadığım an israfil’in sur’u üflediğini düşünüyordum sanki,pişman olmak istemiyordum,
Ama başaramadım,engelleri kıramadım,çalamadım zilini,sadece adının yazdığı o zili okşamakla yetindim,
Elimi zilden çektiğimde sanki bir deniz dalgası üzerime gelirken durulduğunu hissettim,
Bana hadi engelleri kır diyen güllere bakamadan boynum önde geçtim,utandım...
Yoluma giderken hep evine baktım,bir kere pencereye,balkona çıkmanı bekledim...
Ama yoktun yine,yoktu o gül yüzün,yoktu o sırma saçların....
Tutturdum dilime bir türkü düştüm yoluma,
Aklımdasın yine,
Yine sana aşık olduğumu hissediyorum galiba...

GÖKHAN DEMİR
25.11.2008