yanlızlık kırıntılarında bocalıyorum, seninle ve yine sensiz en büyük sevdamı yaşıyorum... hiç istemediğim bir sonun noktasında, en büyük yıkımın eşiğindeyim ve nedenini bilmeksizin beklemekteyim...

sözler sıralanmış idamlık mahkümler gibi, dilimde yok olmayı bekliyorlar... böylece söz konusu olan sevdamın bitişine şahit olacaklar belkide, ümitsizce... nedensizce...

sana duygularımı masumane aktarırken, arzularımın son deminde kendimi ifade etmeye uğraşırken, zordanda öte zorlanıyorum... hatta imkansızın ta kendisinde çoşarcasına tıkanıyorum...

yılların birikiminden ziyade, sende kendimi görmeye başlamışken ben, bir sebepsiz yokluk içerisindeyim... ’sevdamla’ ben ve bu yoklukla bereber yol aldım gidiyorum bilinmezlerin en uc köşesine, belkide...

üzüntünün kendisi oldum sevdalar ülkesinde, bir üzüntüki esir almış beni sanki... kacamıyorum hiç bir yere ve git dedimsede nafile, yokluğuna kendimi alıştırmakta zorlanıyorum nedense...

yaşanmış olumsuzlukların bağrına geri dönemiyorum, gelecek adına seni ne kadar arzu etsemde korkmakta istemiyorum... benim için ’bu an’ önemli demeyede bile imkanım yok derecesine cesaret edemiyorum...

kalakaldım öylece, susuyorum... yinede susmalıyım hatta bazen oracıkta ölmek istiyorum ama burdada başarılı olamadım, olamıyorum... beni çıkmaza mahküm eden bu sevdadan nedendir her şeye rağmen kopamıyorum...

bahaneler içime sığmıyor kurtulamıyorum, sanki bütün teselliler yeminli fayda vermiyor... içinde ezildi kimliğim beni bana bile bırakamıyorum, üzülsemde terk edemiyorum bu beni perişan eden sevdayı...

yaşananlar bir film şeridi gibi, bana verilen bu rolü yeterince sahiplenemedim, ne seninle ne sensiz çizgisinde gel gitlerdeyim , öylesine bir yokuşun dibindeyimki çıkamıyorum, istemediğim kadar mecburiyetim var rolün içerisindeki sana, senden uzak, bana tuzak SON gülüşüne...

sevdam dursada bile kendimi unutan ben, bilinmezlere yelken açmışım ama gitmek için hiç olmadığım kadar isteksizim... gitmek istesemde adres nerde, olurmu gitmek boşuna, bekleyen yoksa orda...

sevdamı her andığımda, bazen bana nefesim kadar yakınken, yinede uzanmak istediğim zaman ulaşamıyorum... fazlasıyla belirsizlik içinde ama ümitle, kendimi yeniden ve yine ’sende’ kaybolmuş görüyorum...

"kimi zaman beni benden uzaklaştıran, bazende bana ben olduğumu anlatan s e n ... gel artık nerelerdesin ?"
_____

Şahinde Hülya kahraman / ilKbahaR’2008