Köşeme sığdırabildiğim tek sözcüklerim kaldı...İmdi onların üzerine de sonbahar yaprakları bir bir dökülüyor...Bu durumdan hiç gocunmuyorum.Elime aldığım her yaprağın alnından öpüyorum.Bir bilseniz o kadar seviniyorlar ki!Anlatamam.İçinizde hanginiz yoktur ki sonbaharın ruhunu içine çekmesin...Hele Ankaradaysanız bugünlerde,bol bol dışarı çıkın ve ağaçların o renk cümbüşünü gözlerinizle izleyin...Dünyanın en mutlu insanı olursunuz.Her ne kadar bu mevsimin içimizde yarattığı farklı karamsar imgeler olsa dahi,o ağaçlardan düşmüş olan yaprakların güzelliği içinize aydınlık bir hava verecektir...Bunun aksini düşünemezsiniz...
Ankara kışa girmeden aşkınızla sarmaş dolaş bu atmosferin altında gezin...(aşkı olmayanlar da gezsin:) ).Hayat çok kısa hepiniz biliyorsunuz...Hayatın içindeki bu güzellikleri yakalama fırsatımız olur mu ilerde onu hiç bilemeyiz...Hayatımızın dört bir tarafını krizler ele geçirmişken,bir nebze de olsa yüreğinizin hatırını kırmayın...Salıverin onu.Asla pişman olmayacaksınız...Akşam eve döndüğünüzde neyle karşılaşırsanız karşılaşın,hiç bir şey geçirdiğiniz o anın ya da anların yerini tutmayacaktır...
Ankara’ya sonbahar teğet geçmiyor biliyorsunuz...Aşklarımızın ortasından ,yüreğimizdeki sıcacık sevginin içinden geçiyor...yıllanmış emeklerin,özlemlerin,yalnızlığın,kavuşmanın,ayrılığınkucağında bize gülümsüyor...Bize her ne kadar farklı bir gökkuşağı gösterse de içimize evrenselliğin renklerini katıyor:Sevginin,aşkınve kardeşliğin renklerini...