Bugün saçlarımı kestim.. Canım çok acıdı..
Bin türlü cefamdan ırak, gözümün beşiğinde büyüttüm; bir bıçak yetti öldürmeye..
Her şeye yettiği gibi..
Kanadım bolca..
Doğmak için sonra, bir aynaya döndüm yüzümü, avutsun diye beni.. Dert yanacağım güya..
Geçtim karşısına, baktım akrep yelkovanı yakalayana kadar ama o bakmadı benim yüzüme.. Bir tik ‘tak’ dedi, kızdım ben de, söylendim, sövdüm hatta sırrına ..
Ne vardı beni bana göstermeyecek..? Ben bana ait değilmişim gibi, sakladı yüzümü benden.. Sapladı bir mor karanlığı, her yer karardı..
Gözlerim de hiç olmadığı kadar, karaya bulandı, fonda kırmızı..
Canım sanki ilk o an yandı..
Yalvardım sonra, “Bırak beni” diye..
“Ufacık bedeninde hapis de olsam, bırak orada özgür kalayım!”
Dinlemedi..
Bunu hep yapardı zaten.. İnadından.. İnadımdan yapardı ..
Sonra hem kızıp bana, hem alınıp, kendini bir konsoldan aşağıya attı.. Tutmak istedim, ama mor inadı işte; ellerimi kendime sakladım.. O da bana aynısını yapmıştı..
Ben tutmak isterken yüzümü bir sırrın berisinde, itelemişti arkası çivili bir sınırın ardına..
Ben kırıldım diye, yine inadıma, kırıldı o da..

İflah olmaz artık..




moRyEL_