Denizin yüzünde gecenin dinginliğini, sükûnunu yansıtan esneme ipek bir çarşaf gibi sararken üzerinde uyuyanları; güne tat verecek lokmayı arayan martılar uykulu, su uykulu, görmüyorlar kendilerine bakan gözlerdeki uykusuzluğu.

Seyri doyumsuz bu manzaraya bakan bir çift göz buradan mı uyku ummalıydı diye düşünüyorlar acıyla.

O gözler de biliyor ki yok işte hiçbir şeyin merhameti. Yok hayatın terazisi. Bu duygu bir kez daha kırıyor içindeki filizleri ve incitiyor narin dallara tutunan ellerini.

Ve yine kaçıyor uykusu.
Sanki gelmiş miydi?
Ah yalnızlığım, ah benim barudi giyinmiş diğer yarım omuzun nerde ağlamalıyım.
Sarınıyor yorgunluğun ve anıların libasına. Sarındıkça üşüyor, üşüdükçe yüreğinin hezeyanı yükseliyor bulutlara doğru.
Buz kesiyor seherin sessizliği. Üşüyor ten, üşüyor ruh, üşüyor zaman.
Oysa içine akan yaşlar yakmalıydı tenini, evreni.

Dönmeyi bilemeyen baharlar yolcu etmiştim giden gemilerin ardından diyor; denize doğru yol alan taşı seyrederken. Ne zaman kurtulmuştu elinden, ne zaman sekmişti durgun suyu uyandırmadan, bilmiyor.
Ve bilmediği ne çok şey olduğunu hatırlıyor. Hafızası hain bir oyun oynuyor. Hep acılar, hep yüreğine ağır gelen gölgeler geçmişti üzerinden. Ve dahi geçmekte yanından selam bile almayan, vermeyen insanlar yalnızlığını kum taneleri gibi çoğaltırken.

Ah bu limanlar hep seher sessizliğinde kaldılar. Öyleyse gel yüreğim yalnızlığın yoran yükü altında iki büklümsen de dönelim yüzümüzü yollara.
Umutsuzluk girmiş olsa da koluma düşe kalka yol alalım gri sokaklara.
Büyük kentin tanımadan bakan yüzünü gördükçe adımları ürküyor, yürek korkuyor, kor altında kalıyor kar.

Bir kez daraltan nefesinde seher çiçekleri açsın isterdi, bir kez. Semaya dikiliyor göz bebekleri.

Düşünüyor çiseler gül için mi düşmüştü,gül mü çiseleri beklemişti. Yaprağına düşen her damla bilirdi ki göze sürülen sürme gibi daha belirgin ederdi rengini.
Ne çok oldu renkleri unutalı.
Ne çok oldu griye yoldaş diye tutunalı.
Ne önemi var şimdi martılar beyazmış denizler mavi baharlar ebruli. Yıllarını eskittiği, yollarını yok ettiği sokaklar madem hep gri.

Önce bu sokakları geçmeli

Önce bu sokakları....

Fergül / Kasım-2008