KAPPORTO BOZUK

• 14 Kasım 2008 Cuma 17:32:51

2006 yılının mayıs ayının her hangi bir gününde, sabah erkende uyandım. Henüz evde uyanmak üzere ayaklanan hiç kimse yoktu. Evdeki herkes uykunun en tatlı ve en güzel yerindeler.
Gözlerimi açtığımda, sabah ışıklarının içeriyi aydınlattığını fark ettim. Her iki elimi gözlerime götürerek, gözlerimi ovuşturdum. Sol kolumu hafifçe yukarıya kaldırarak, kolumdaki saate baktım. Saat 06.00’yı gösteriyordu. Önce yorganımı üzerimden attım. Daha sonra yatağımdan kalkarak doğrudan banyoya giderek duşa girdim. 06.15 itibariyle açık öğretim kitaplarımı elime olarak, onları okumaya çalışırım. Bu sessiz ve sakin bir ortamda, sakin kafayla yaklaşık 45 dakika sürerdi. Saat 07.00 den sonra balkonda biraz balkon sefası yapardım bir bardak cay içimi kadar.
Balkona çıkıp oturduktan sonra sokak hareketliliklerini izlerdim. Evimin önünden geçen, güne koşuşturmayla başlayan Büyük Şehir insanları, kadın, erkek, çoluk çocuk, kimi tanıdık, kimi yabancı. Sokak içerisinden ana caddeye doğru yürüyen yaşlı bir çift vardı erkek biraz önde yürüyor kadın ise arkadan ağır ağır takip ediyordu, adam kadına nazaran daha dinç görünüyordu. Arada sırada arkasına dönerek karısına; “Biraz pergellerini aç otobüse yetişelim.” Diye sesleniyordu. Yüzümde bir gülümseme belirdi. “Pergellerini aç” kelimesine Kadının yürümekte zorlandığı belli idi. O esnada adamın karşısından gelen bir şahıs, onu tanıyor olmalı ki.
- Ahmet amca merhaba, nereye gidiyorsun böyle sabah sabah.
- Merhaba oğlum. Nereye olacak. Kaporta tamircisine gidiyoruz.
- Hayrola araba mı aldın?
- Yok be evlat, teyzen hastada.
Adam şaşkın bir şekilde:
- İlahi Ahmet amca, bunun kaportacıyla ne alakası var.
- Anla işte oğlum doktora gidiyoruz. Dedi ve yürümeye devam etti.
Ben balkonda şahit olduğum konuşmalara gülmemek için kendimi zor tuttum. Adamın karısı ise kocası için;
- Densiz densiz, sokak ortalarında konuşup ta benim moralimi bozma. Elin adamı ne düşünür.
Adam hiç o konulara girmeden.
- Sen yürümene bak. Bana laf yetiştirme.