Ağladım ama gözyaşlarım akmadı. Yüreğimle ağladım. Yürek ağıtımın çığlıkları dudaklarımdan dökülmedi ama gözlerim bir viran bahçesinin figanını yaşadı. Sonsuza giderken ve sensizliğe mahkum olurken sadece ağladım.

Ağladım ama ağladığımı tüm insanlardan ve tüm canlılardan sakladım. Emnim ve çok iyi biliyorum ki şu anda ve şu dakikada benim gibi bir çok insan ayrılığın gözyaşlarını yüreğine akıtıyor. Zira yaşam acımasız. Zira melek yüzlü şeytanlar çevremde kol geziyor.

Ağladım ama şiirlerimle, düşlerimle, korkularımla ve sessizliğe mahkum çığlıklarımla ağladım. Ağladıkça anladım ki yaşamın her safhasında yalan söyleyenler sevdanın en mahrem duygularına hükmediyor.

Ağladım deli iken veli olanlara, veli iken deli olanlara ağladım. Gözlerimden akan her damla yaş, kara yazgımın ve yanık yürek ezgimin isyanını toprağa değil ruhuma defnetti heyecanımın en derin kuytularına elemimi ortak ederken.

Ağladım ama sokakların köşebaşlarında pusu kuran yanlızlık tacirlerinin en cömert müşterisi olmanın acısıyla ağladım. Bu benmiyim diye sordum kendime ruhumu tırmalayan en ağır yanılgılarda....

Ama artık ağlamayacağım. Zira sana kavuşacağım sonsuzluk yolculuğunun son nefesini vermekteyim şimdi huzur içinde. Ölüm benim düğünüm olacak ve ben sonsuz gülüşü kuşanacağım bedenime......