KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
YORUMLAR
rabbim kimseyi annesinden ve ailesinden ayırmasın duygu yüklü hikayeydi saygılar kaleminiz hiçbir zaman tükenmesin yüreğinize sağlık saygılar
Anneler, anneler anneler, karşılık beklemeden veren, "neden beni sevmiyorsun" diye sorgulamadan seven anneler, Emeği görev edinen, bencillikten ziyade paylaşımdan yana olan anneler, Doğanın ona yüklediği ANNELİK duygusuyla ezilen, sömürülen, itelenen, ötelenen ANNELER.
Toplumun bu içler acısı aile dramının hazin bir öykü niteliğinde büyük bir cesaretle kaleme alınan SEVGİ-KİN ve ÖFKENİN birlikte işlendiği bir hikaye. Küçük bir çocuk ruhuyla yaşadıklarınız için üzgünüm, kin ve öfkenizi bu şekilde dile getirdiğiniz için sizi tebrik ederim.
Hiçbir anne çoğcuğundan sonra ölmek istemez. Ki anneler hep "BEN ÖLEYİM " der
“Anne” “N’olur benden önce ölme”
bencilce bir yaklaşım...bir annenin evladını kaybetmesi bir evladın annesini kaybetmesinden daha acıdır...nihayetinde sıralı ölüm iyidir...
Gerçekten çok büyük bir dram.Travma bu..Sadece şu gerçek var anneler ölsede emanetlerine sahip çıkarlar. Babalarsa sevgiyi bir türlü tanıyamadıkları için bu ağır surumluluktan hep kaçarlar.Babamı sevmiyorum demeden önce .Rabbin sevgisini tanıyamayan babama dua ediyorum biran önce tanısın diye demek daha doğru gibi geliyor.Yüce yaradan merhametsiz yüreklere merhamet ve sevgi tohumları eksin dileklerimle.Saygılar.
En cok korktugum su yalan dünyada sevdiklerimin acisini görmektir, annemin vede babamin acisini hele hic görmek istemem. Allah nasip etmesinde, korkuyorum onlarsiz bir hayatta nefes almaya, burda yazilanlar gibi bir sorunum yok benim babamla hele annemle asla, onun icinde basda anne-babam sonrada diger sevdiklerimin acisini kaldiramayacak kadar zayif yüregimin bu acilarini yasamasini istemiyorum Allahima dularim bu yönde.
Yaziyi okudukca bogazima dügümlenen o aci seyin ne bilmiyorum ama ben, ben sevdiklerimsiz bir hayat istemiyorum!
....her cümlede düğümlendi bogazıma birşeyler...
Kendimi hiç bir yazıda bu kadar net görmemiştim..
Ve yasadım.
Benim gerceklerimle aynı olan bu yazıyı içten içe yasadım...
korkuyorum gercekten...Ya benden önce ölürse diye...
Ellerinize yüreğinize sağlık.İnanın cok güzel olmus...Tebrikler.
ben bu yazıyı her okuyuşumda ağlıyorum ve hala ağlıyorum mükemmel olmuş ve ben bu yzaıda anlatılanın kesin ben olduğuna karalıyım tekrar tebrik ederim
ben annemle babamın kavga ettiğini hiç görmedim.hatta birbirlerine sesini yükselttiklerini de.ama benim annem çok küserdi bana ve kardeşiime.babama da küsermiydi bilmiyorum.bize yansıtmazlardı.ama annemin küsmeleri ok gibi delerdi.çok acıtırdı.babam zor barıştırırdı.sonra annemde büyüdü.son on yıldır çok iyiyiz.ama ben hiç unutmadım.babmı geçen yıl kaybettim ve çok üzgünüm.anne ve babamızın başımızdan hiç eksik olmaması dileğiyle teşekkürler
bunu okurkrn ağlamamk elde değildi resmen benim çocukluğumu anlatmışsın ve bende şuan 18 yaşındayım çok duyguluydu. tebrk ederim
Hep annemi savunan ben çıkıyor karşıma… Babamın boynuna atlayıp geriye çekmeye çalışan çocuk ellerim çıkıyor
“Anne” “N’olur benden önce ölme”
Tebrikler, güzel bir çalışmaydı...
Bu moda girmişken alıntı yaptığım bi kaç paragraf paylaşmak istedim..
Önce dilediğim gibi başlardı herşey.Herkes bir arada, sonsuz mutlu gibi…Sonra
birden hiç beklenmedik bişey olur, biri ağlayarak odaya kaçardı…İçerden, arka
odadan, ağlamaklı, sonsuz küskün sesler gelirdi; bıktım artık, bıktım, usandım
hepinizden, gideceğim buralardan, yetti artık! …
Ben de senin gibi saftım o zamanlar…Gidilecek neresi var dı ki derdim…İşte
hep birlikteyiz…Alemi var mı bu mutluluğu bozmanın? …
Sonraları çok sonraları anladım.Meğer biz, bizim aile, herkes, tesadüfen bir
araya gelmişiz tesadüften de öte…Biz…bizim aile, herkes, aslında hiç
istemeden, nedeni bilinmeyen bir zorunluluk sonucu bir araya gelmişiz…
Aslında biz bir araya gelmemek için yaratılmışız.
(alıntı C.Ersöz)
sizi çok iyi anlıyorum.anneleri babaları çok sevmemiz öğretilmişya bazen sevmiyorum demek bile ayıptır.sizi bu cesaretinizden dolayı kutlarım.bence anne ile babaların sizin yaşanızdayken neler yaşamış olduklarınada bakmak lazım.iyi büyümeyen çocuk genelde kendine kültürel yatırım yapmamışsa iyide büyütemiyor.şiddeti sözle bile olsa onaylamak mümkün değil.
ıns bu yasananların bır gun sonu gelıcek.bız egıtımcılerın cevrelerındekılerı aydınlatrak...
bende çocuktum...çocukluğuma dair tek hatırladığım aile sandığım şeyin içindeki kavgalar...fiziksel şiddet yoktu ama ruhsal baskı oldukça fazlaydı...bunu söylemeye utanmıyorum çünkü utanması gereken ben değilim...şimdi babam yok...bir yıl oldu kaybedeli...annem hala onun baskısını hissediyor üzerinde...bu yazıyı okuduktan sonra ağladım...yaşadıklarım canlandı gözümün önünde...ne olursa çocuklara oluyor ve büyüdüklerinde de kapanmıyor açılan yaralar...şimdi bende evliyim...ama birgün çocuğum olursa asla böyle şeyler yaşamasına izin vermeyeceğim...babalığı baba gibi yapanlara,her zaman fedakar olan annelere(başta kendi annem olmak üzere)bu yazıyı yazan değerli kaleme ve yüreğine saygı ve sevgilerimle...teşekkürler...
hikaye değil.bence anlatım güzeldi.böyle bir hikaye güzel olurmu hiç.beni eskilere götürdü.annemin çaresizliğine.
Sonra kendi çaresizliğime.kadın olmak ne kadar zordu.sizin yazdıklarınızda oğlumun sessiz çığlıklarını duydum.yüreğinize sağlık
MALISEF COCUKLAR KÜCÜKKEN AC TA KALSALAR ISTEDIKLERI KADAR ABUR CUBURDA YESELER NE YEDIKLERINI DEGIL NASIL SEVILDIKLERINI NASIL BÜYÜTÜLÜP YADA NASIL HORLANDIKLARINI HATIRLIYORLAR. GÖZYASLARI ICINDE OKUDUM YAZINIZI KENDI COCUKLUGUM GELDI HATIRIMA SÜKRETTIM BABA SEVGISIYLE BÜYÜDÜGÜME BEN BABAMI 11 AY ÖNCE KAYBETTIM SU AN ANNEME BIRSEY OLURSA DIYE HERGÜNÜM KORKULU GECIYOR INSALLAH ANNELER BABALAR HEP BASIMIZ DA HEP ARKAMIZDA OLURLAR EN AZINDAN BENIM DISIMDAKILERIN. ANNEYE OLAN SEVGI HEP COCUK TADINDA KALIYOR NE KADAR BÜYÜSEKTE. YAZINIZ GÜZELDI DEMEK NE DENLI DOGRU BILMIYORUM AGLAMAZDIM GÜZEL OLSAYDI GERCEKTI ACI DA OLSA HAYATTANDI.TESEKKÜRLER
