Sadık bizim, mahallenin en güzel ,en temiz insanıydı,yaklaşık on beş yıldır aynı mahelleyi, paylaşırdık,her karşılaşmamızda gülümser, gözleriyle konuşurdu,sanki yeryüzü sadık!ın gözlerindeki gibi, bizim mahellede ay çıkardı gök yüzüne sadıkla birlikte, günlük hengamede koşuşan bizleri göz kırpardı,işte sadık böyle güzellikleri etrafini aydınlatan biriydi, doğuştan özürlü olması, doğru düzgün ifade edememesi sadık’ın suçu değildi, ve sadık vücudündaki özürü bilmesin ragmen, engelli olmasıni aldırış yapmadan her sabah mahelle esnafı dolaşır, kimisinde çay kimisinden siğarasını alır, tekrar evin yolunu tutardı,bende her gün sanki renduvalaşmış gibi aynı köşebaşında karşılaşırdık.Karşılaşmamızda ilk söze başlayan ben olurdum,Selam sadık nasılsın dediğimde gözlerindeki ışıkla onaylardı, bir bayana bakmanın mahçubiyetiyle gözlerinde hem sevinç, hemde heyacanla başıyla iyiyim derdi ,sonrada bir ciğara verir,çakmakla ciğarasını yakarken, mutluluktan yürüdüğü deynegiyle dans eder gibi bi sağa, bir sola sallanarak bir yudum alırdı cığarasından, sadık çok mutluydu,benim içinde tarifsiz duygularla sadık’ın mutluluğunun bir parçası olmak benim içinde tarifsiz mutlulum oluyor.
Sadık’tan ayrılınca bankaya doğru yol aldığımda aklımda hala sadık vardı,günlük yaşamımda o kadar dost arkadaşım vardıki, hepsi güzel insan olmalarına ragmen hiç biri sadıkla kurduğum uzun uzun muhabbetlerimiz olmasada, karşılaşmalarımızda bana verdiği yaşam mesajlarını, doğruluğu, dürüstlüğü,saygıyı,sevgiyi, mahcubiyeti hiç bir dostumla tatmadım,ne zaman kişişel çıkarllarımız çakışsa, hemen dostumuzu sırtımızı dönüp gidiyoruz, sevgimizi ve duygularımızı üç kuruşa satarak sevdiklerimizi,sevdiklerimiz bizi terk ediyor, ama sadece terk etmeyen sadık kalıyorDiyeceksinizki hopbala bu nerden çıktı,diyebilirsiniz ama sadık ve sadık gibi konuşma ,yürüme v.b gibi bedensel özürlü arkadaşlarımız bizden çok şanslılar,yaşam onlar için yaşanılacak yer,ya biz ler konuşan okuyan, egitimli insanlar,ya bizler neyi yaşadığımız dünyanın farkındamıyız,malesef bende bazen düşünen, seven sevdiğinin kıymetini bilmeyen, sağlıklı olupta sağlığının bile kıymetini bilmeyen düşünce özürlü insanlarız , yani potansiyel özürlü olarak yaşamak bazen beni üzüyor, çünkü sevdiklerimde sadık’da gördüğüm sevgi ve dostluğu yaşayamadığım için üzülüyorum.Sadık’ı binlerce kez teşekkür ediyorum.Yaşam gece patikada alınan yol kadar uzun, aldığımız nefes kadar kısa,sevmenin ve sevilmenin sonsuzluğunda sevgilerin yaşanacaği dünyada iyiki mahallemin güzel ve tatlı genci sadık var,aldığım her nefeste,gülümsediğim gözlerimde sadık’ın ve sadıklarınyaşam azminlerine borçluyum.sevgiyle ve dostca kalın.10/11/2008MUĞLA