Bir düşe yattım gündüzümde, en karanlık gecede kabusla uyandım dünya ve senle.Bir düş kurmuştum bu dünya için savaş kelmesinin unutulduğu,kimseye ırkının,meshebinin ve siyasi görüşünün sorulmadığı bir dünya için.Hiç kimsenin sinirlendiği şeyleri başkalarına yapmadığı,var olan düşüncelerin değil her yeni insanın yeni var oluşlar yarattığı bir dünya istemiştim düşümde.Ama olmadı savaşlar hep devam etti.Her yeni mucit,insanlar için yeni savaş aletleri üretti.Ülkemde insanlar insanlığa önem vermedi,insanın ırkı,siyasi görüşü,meshebi ön planda kaldı,kendinden olmayan her insana merhabadan önce yumruklar uzatıldı.İnsanlar başarıyı hep çıkarlarda aramışlardı,hep kendi istekeleri,ihtrasları ön plandaydı oysaki:Hayatı sorgulayıp hareket etselerdi,ihtirasları ve istekleri beyinlerinin ve mantıklarının önüne geçmeseydi o zaman başarı zaten kendiliğinden gelecekti.Yani işin özü mutlu bir dünya düşünün ayak sesleri gün geçtikçe uzaklaşmaktaydı.Her düşde olduğu gibi bu düşde de aşk vardı.Ama dünya ve bütün araçlar onu alıp kaçırmaktaydı.Bir bilet yapışmıştı aşkın yakasına ,yolculuğa cagrı yapmaktaydı.Bir valiz kendiliğinden açtı kapağını düşün bir kaç parçasını bünyesinde eksiltip uzaklaşmıştı ya o trenler o vagonlar kıpır kıpırdı amaçları biran önce aşkı alıp uzaklara kaçırmaktı.Ve o giden trenin ardında bıraktığı siyah dumanların eşliğinde bir düş son bulmaktaydı.Olsun düşlerin ayak sesleri uzaklaşsada,mutlu bir dünya artık sadece düşlerde de olsa eee ne duruyoruz hadi hep beraber o düşü yaşatmaya.Ya o giden tren ne olacaktı, bizden gerçek aşkı mı alıp uzaklaşmaktaydı orasıda başka bir muammaydı.....