KANATSIZ ÇIRPINAN KUŞUN ÖYKÜSÜ

• 4 Kasım 2008 Salı 09:11:20

KANATSIZ ÇIRPINAN KUŞUN ÖYKÜSÜ



Bir yaşam öyküsü çıkarıp sunsak insanların önüne, kim daha çok kanatsız yaşamaya dayanır acaba? Herkesin kendine göre tutunacak bir dalı, çırpacak bir kanadı vardır.Tabi bunun yanında, daha kanatlanmaya yeni yeni yüz tutan çocuklar da var.Onlar anne ve babalarının kanatlarıyla çırpınırlar.Ama anne ve babalarını yanında bulmayınca, kanatsız çırpınmanın bedelini çok ağır öderler.

Geçenlerde gazetede bir haber okudum.Onu da tesadüfen okumuştum.Gazeteyi elime alıp okuma gibi bir niyetim yoktu o gün.İşteydim ve masanın üzerinde bulunan gazeten,in sayfasını çevirdim.Elinde oklava olan bir çocuğun resmi ilgimi çekti ve haberi okumak istedim.Haberi okuduğuma pişman oldum.Sabah sabah bu haberi okuyarak, güne dinç başlamam olanaksızdı.Haberin etkisiyle büyük bir sarsıntıya uğradım.Aslında biraz da kendimi, küçük kızın annesinin yerine koyarak bakmıştım olaya.Ben belki de annesinin duyduğu acının çeyreğini bile hissetmiyordum.annesinin acısını hiç kimse yaşayamazdı zaten.Tabi annesinin acısı tarif edilemez.Birden arkadaşımın sesiyle irkildim.Arkadaşım:’’Ne oldu neden böyle irkildin?’’ Diye sordu.’’Haberi oku, neden irkildiğimi anlarsın’’ dedim.Arkadaşım merak edip haberi okudu.’’Evet irkilmekte haklısın, insanı derinden etkileyen bir haber.’’ Dedi.Hemen mutfağa gidip bir çay doldurdum kendime ve oturdum sessizce.Öyle bir oturdum ki , dünyanın bütün yorgunluğu üstümdeymiş gibi, ağır geliyordu ayakta kalmak.

Aklıma altıncı sınıftayken öğretmenimin anlattığı bir masal geldi. Haberini okuduğum çocuğu, masalın en masum ve korunaksız kahramanı olarak görmüştüm.Öğretmenimiz:’’Tamam çocuklar, anladım dersten sıkıldınız.Size bir masal anlatayım, sonra derse devam ederiz.’’ Derdi hep. Biz de bundan büyük bir haz alırdık. Hep bir ağızdan: ’’Tamam öğretmenin.’’ Diye bağırırdık. Öğretmenimiz başlardı masalı anlatmaya.

Kocaman bir ormanda koyunlar kendilerine tahtadan evler yapmış ve huzurlu bir şekilde yaşıyorlarmış.Koyunlar hep beraber hareket ederlermiş.Hiçbiri birbirinden habersiz bir yere gitmezmiş.Çünkü biliyorlarmış, ayrılsalar hırslı ve acıkan tehlikeli hayvanların tuzağına düşeceklerini.Yavru koyunları da hep anneleri koruyormuş.Sürekli anneleri yanındaymış ve onların uzağa gitmelerine asal izin vermezmiş.Bir gün anne koyun yavrusunu boş bırakmış.Çünkü çok işi varmış.Yavru koyun evden bayağı bir uzaklaşmış.Birden yavru koyunun karşısına açlıktan salyası akan bir kurt çıkmış.Yavru kurt ne yapacağını şaşırmış ve paniğe kapılmış.Gözlerini dikmiş kurdun gözüne ve kıpırdaman bakakalmış.Kurt yavaş yavaş yavru koyunun üstüne gitmeye başlamış.Ve yavru kurt uykudan uyanır gibi,birden kaçmaya başlamış.sadece kaçıyormuş; ama nereye kaçtığını da bilmiyormuş, o korkuyla birlikte.Bir anda uçurumun kenarında kalan ağacın dalına takılıvermiş.Yavru koyun iki yerde yaşam mücadelesi vermeye başlamış.Bir yanda ağzından salyalar akan kurdun kötü bakışları arasında, can çekişiyor.Diğer yandan tutunduğu dalın çıt diye ses çıkaran ve ölüme biraz daha soluk veren çığlığıyla boğuşuyordu.Yanında hiç kimse yoktu ve kanatsız çırpınarak ölümle yüz yüze gelmişti.Yavru koyunun annesi, saatler sonra bulmuştu onu, ama…

İşte, oturup öğretmenimden dinlediğim bu masalı hatırlamıştım bir anda.Masalla birlikte okuduğum haber geliyordu aklıma.

BURSA’DA YAŞAYAN C:K AKŞAM YEMEĞİ HAZIRLIYORDU,ÜÇ YAŞINDAKİ KIZI NİSANUR İSE EVİN SALONUNDA KURULU OLAN SALINCAĞA BİNMİŞTİ.DENGESİNİ KAYBEDEN KÜÇÜK KIZIN BOYNUNA SALINCAĞIN İPİ DOLANDI:GÖRÜLTÜ ÜZERİNE ODAYA KOŞAN ANNE CEMİE KIZINI SALINCAKTA SILI BULDU.HASTANEYE KALDIRILAN NİSANUR’UN KALBİNİN DURDUĞU BELİRLENDİ.ON ÜÇ GÜN YOĞUN BAKIMDA KALAN NİSANUR, ÖNCEKİ GECE HAYATINI KAYBETTİ.
Bu haber , masal kokulu çocukların yüz ifadesiyle birlikte geliyordu aklıma:buğulu bir gecenin soluksuz ölümüyle birlikte sarsılmıştı küçük Nisanur’un annesi.Allah sabrı versin

YAZAN: SULTAN MERCAN