Mutluluk zengini olsaydım, bütün olandan bir parça bile ayırt etmeden, sokakta yaşayan insanlara hepsini verirdim.

Bilseydim eğer kalın battaniyeler mutluluk verecek, binlerce olmasa bile bir kaç tane battaniye hediye edebilirdim ama yalnızlıkları hiç bir şey ısıtmaz bilirim. Bilirim ki idealisttir çoğu, bilirim ki çoğu sorunsal bir döngünün yenilmişliğine esir olmuştur, bilirim ki içlerinde kanıtlanmış iyilikler vardır, geç kalınmıştır artık, gülmez sokaktaki yüzler. Ayıklanmaz olur gerçek ve hayal, akıl boşluğa tutkulu, yaşam yolunu bitirmek için koşmak isteği heyecan vericidir..



İsyan etmek istemezler, istemezler ki yenilmiş bir hayat ile yaratıcıya gitmek, istemezler çünkü; yaratıcı yolun yarısından döneni sevmez, sevmez kendi erdeminden sıyrılıp geleni.

Bilseydim ki bir çift battaniye sarar tüm acıları belki bin çift battaniye feda ederdim. Ama bilirim ki hiç bir şey tanıdıkları yüzler ile yeniden yaşamaları isteğini geri getirmez, geri getirmez zaman kaybedilmiş anıları, geri getirmez eski şarkıların duyurduğu tadı, sokakta yaşanmışlıkların arasında yürüyorum, gözümün önünde zamanın mabedine akıyorlar, zamansızlık bu olsa gerek diyorum…

Yüzlerden uzak oldukları gibi, sevgileri de yok, sevgileri olmadığı gibi anıları da yok, anıları sokak kaldırımı ile dolu bir hafıza nasıl işler bilmiyorum. Ama hep uzaklık dolu bakışların suskunluğunu hissederim, sabah ve akşam arası tüm zaman nasıl bir hatıra olur ve nasıl kanatır o solgun yüzleri bilmiyorum. Hüzün nasıl da akıyor, acı nasıl da kanatıyor, zaman nasıl da bir canavara dönüyor, galiba bilmediğim bir yolun karanlıklarında kaldım, düşününce, sokakta insan var deyince, karanlıkta kaldığım hissine dayanamıyorum….

Bilmiyorum diye haykırmak istiyorum, öyle bir seslenmek istiyorum ki duyanların deli diyeceklerinden korkmuyorum bile, hiçbir zaman korku ile yaşamadım zaten, neyi söylemek istedimse istediğim gibi söyledim.

Bilmiyorum ki….

Şimdi ise söylemek bile korkutuyor, sokakta insan var !

Hani uzansalar tutmak için zamanı, güçleri tükenmiştir belki, peki ya yaşama azimleri…

Bilmiyorum ki….

Bilsem ki beni duyunca mutlu olacaklar, bu gece vaktin de bağırmak isterim tüm gücümle, bilirim derim bilirim, içinizdeki yaşama hevesini söndüren yaşamın aksiliklerini bilirim, kaderin ezilmez oluşunu bilirim, yanlış kararların doğrularının acı verişini bilirim, haydi dönün yaşama, hayatın ucunda tutunmak acı veriyor olsa da, dönün ne olur hayata demek isterim….

Bilmiyorum ki…

Bildiğim tek bir şey var, hüzün ruhuma siniyor….




......