Gördüklerim ve göremediklerim...Gözler yalan söylemez

Bir Göz evim olsaydı su çamurlu yolların ta ardında, hiç üşenmeden çıkmazmıydım zorlu yollarını, camuru kiri, sarsa da ayaklarımı dizime kadar, gitmezmiydim…..!

Saf Saf bakarım, içime çekerim, rüzgarın etkisini gösterdiği, an mis kokulu kekik dallarına.
Gözler şahit degilmidir anlık gecen saniyelere, beden anlamadan nasıl da gözden kaçmaz, bakışlar.
Okuyan gözleri takip ettiniz mi hiç?
Beden dinlenir dil susar, fakat gözler okuduğunu anlatırmışçasına,
bazen açılır, nemlenir, ağlar, sevinir, hüzünlenir, güler, bos bos bakar.
Göze yasak olmaz, çünkü bir kimseye veya bir nesneye bakılmasını kimse önleyemez.
Gözle görünenleri herkes görse de, göremediklerimizdir asil önemli olan.

Bakıyorum rüzgara, görüyorum şiddetini.
Bakıyorum tozlara dans eder gibi etrafımızda nazlıca dolanıp dururlar, fark edilmek için.
Bakıyorum; Seslere, namesine, ötüşlerin, zorla, beni meşgul ediyorlar, sonra fark ediyorum, fısıldıyorlar sanki tatli tatli ...! ve ardından gözlerim görüyor.

Bakıyorum.....

Daha süslü daha üstün daha parlak görünüme sahip olmak isteyeni...
En güzel, en gösterişli, en rahat koltuğa oturabilmesi için, fırsat bekleyen, o fırsatı bir an için yakaladığını sanıp, oturduğu yerden üşenmeden kalkan..! fakat “O” muhteşem koltuğu, oturamadan, kaptırırsa, ve ayakta kalirsa ,
"Acaba, hatayı nerde yaptığını, anliyacakmi" ? diye bakıyorum.....! göremiyorum.

Bakıyorum......

Masanın üstünde pastayı görüp, hepsi benim olsun diye, kosup alelacele catal almak isterken, döndüğünde pastanın yarısını yenmiş gördüğünde, kalanıda benim olsun düsüncesiyle, yine alelacele yerken, bogazinda kalan parçaların kendini darlattigini , yediği fazlalık ise midesini bulandirdigini anladığında,
"acaba bundan bir ders almışmıdır? diye"....bakıyorum..! fakat, göremiyorum.

Bakıyorum.....

Nimetlerle donanmış bir dolap görüyorum, o nimetleri değerlendiremeyip , misafiri gelecek diye telaşlananı görüyorum..., daha iyisini yapabilmek için, daha çok ilgi görebilmek için, daha çok teşekkür alabilmek için, yaratıcılığı dayanılmaz sıkıntılarla örtüp, yenisini alan, elindekilerle yetinemeyen birini görüyorum... dolabındakiler yok olduğunda "
acaba...elinde olanlarla yetinmeyi öğrenmiş midir" diye bakıyorum.....!göremiyorum.

Bakıyorum....

Çakıl taşlarına, üstünden geze geze çatlamış hallerine ve bir kere daha geçeyim üstünden, bir daha bir daha diyen birine bakıyorum...
Yolunu değiştirmeyen, hep ayni yoldan gidene takıldı gözlerim...diyorum ki,
"acaba aklına gelecek midir bir adim sağdan gitmek..farklı adımlar atmak"
belki alısık yollar aşındığında huzursuz olmaması, monotonluğa düşmemesi için…! bir değişiklik bekliyorum...bakiyorum ama hep ayni izden gittigini görüyorum.

Bakıyorum....

Ağzından çıkan, kendini ele verebilecek sözlere...niyetlerini anlamaya çalışıyorum...sözleri seciyormu içinden geldiği gibi mi konuşuyor...bencil mi, mütevazi mi, sıcak mi, bos mu, kırıcı mi, anlaşılıyor derin bakınca
bazen
acaba diyorum içini okuduğumu anlayacak mı, saçma saçma konuştuğunun farkında mi?"
bazen´de…!
Hayretler içinde kalıyorum, söylenenler beni son derece mutlu ediyor, ve karşımdakinin çok farklı çok değerli biri, kalp gözü açık insanların ne kadar çok olduğunu anladığımda........dünyanın dört bir yanına bakmak için gözlerimin açık olması gerektiğini görüyorum.....ve bakıyorum.

Sonra..
Görüyorum herkesin gittiği yoldan gitmeyenleri...başka bir yol seçenleri...bakıyorum arkalarında iz bırakıyorlar...onun için umudumu yitirmiyor ve bakmaya devam ediyorum.