Hepimizin Adı Ayşe

• 28 Ekim 2008 Salı 17:47:49

Çay çimeni gözleri vardı, elleri sıcaktan kızarmış, yanakları al al olmuştu yaşarın Ayşe’yi ilk gördüğünde. Utangaç bakışların ardında, Anadolu kadının gücü vardı.

İlk temas gözlerde başlamıştı. Sıcaktı iki sininde içi.

Yaşar, Ayşe için çok caba harcamıştı, eşi olsun çocuklarının anası, evinin kadını olsun diye.

Uzun sürmedi bu çabanın sonucu…

Gözlerde başlayan sevgi kıvılcımları, ailelerin tanışması ve sevgi tohumlarının yeşermesinden sonra, davulun sesinin duyulmasıyla başladı köy düğünü.

Sevgi sözcükleri, hayallerle süslendi ve birleşti Ayşe ile yaşarın kaderi.

Sevgiyle geçerken günleri, evin neşesi gülümsedi güneşin kararttığı gecenin ortasına ve yeni bir umut oldu “bahar”

Yaşar işinde gücündeydi hayat güzeldi, karamsarlık yoktu hayallerinde 2 göz oda onlara bahar ile saray olmuştu. Mutluluğun resmiydi onların hayatı, Abidin’in Çizemediği…

Gecenin 12 si olmuştu… Hiç bu kadar geç kalmazdı evimin direği dedi ayşe… Ayaklarını kırdı cam kenarında ki sedirin üstüne… Geceyle bir uzadı gözleri… Aklı karanlığın ışık almayan loş köşesinde… Ha devirdi köşeyi ha devirecekti yaşar. Işıyacaktı etraf köşeden dönüşünde yaşarın

Işımadı…

Gece güneşe karıştı… Güneş ay’a… ışımadı 23 gün 23 gece. Kucağında baharı gözlerinde umudu… Sıkıca sarıldı hayata Ayşe…

23 gece ve 23 gündüz

Gün 24. güne devirirken gecenin bir vaktinde, kapı çaldı… Umutla fırladı yerinden Ayşe… Yaşar diye bağırdı… Yaşar dedi yüreği… Gözleri çay çimeniydi alev alev di yanakları. Elleri demir pençe gibi saldırdı kapı koluna ve açtı kapıyı ardına kadar…

Yaşar dı…

Kumasını tanımadan sarıldı önce Yaşar’ına. Şaşkın şaşkın bakıyordu boynu eğik, utangaç ve yorgun gözüken, adının asiye olduğunu sonradan öğrendiği kumasına

Açız, yorgunuz dedi yaşar…

Hala gözlerinde sevinç vardı Ayşe’nin, hala sıcaklığını hissediyordu yaşarının… Aç dı...yorgundu yaşar… ve tanrı misafiri…

Bir tas çorbaydı önlerine koyduğu… Ve misafir için bir yatak dı verebileceği her şeyi…

Sevgisi zaten yaşarındı… Umutları… Yarınları ve baharının babası evinin direği…

Filmin sonu hep mutlu bitmiyor ki biz istesek de istemesek de

Çoğu film gibi Ayşe’nin de mutluluğu düşlediği gibi bitmedi…

Yaşarın ilk tokadıyla o gece tanıştı ve her gece tadacağı bu acıya iki damla gözyaşıyla merhaba dedi…

Ne kızını görüyordu gözü yaşarın nede çay çimeni gözlüm dediği Ayşe’yi… Varsa yoksa asiyeydi yeni göz bebeği…

Alışmıştı asiye de yeni evine… Ama ev dar geliyordu ve paylaşmak istemiyordu hiçbir şeyi… Postu sermişti evin başköşesine…

Kışkırtıyordu Ayşe’ye karşı yaşarı… Bahar için dayanıyordu Ayşe… Ta ki… Geceyi zindana çeviren o sigara izmaritinin baharın koluna bastırdığı ana kadar… Şimşekler çaktı gökyüzünde, yer yerinden inledi, feryadına nefes olacak kimsesi yoktu baharla Ayşe’nin yanında… Etin kokusu baharın çığlığından daha çabuk yayıldı kapının ardına ve kimse onları duymadı… küçük bedeni kollarının arasına alarak sağa sola deli gibi saldırdı Ayşe… Nerdesiniz… Nerdesiniz…

Çay çimeni gözlerinden akan yaşı kimse görmedi… Çığlıklarını

Kimse duymadı…

Kimse onlara sahip çıkmadı… Kapısını açmadı… Camından bakmadı… Yardım isteyen çığlıklara kimse can olmadı… Geceden başka…

ve herkes uyudu sıcak yatağında… Duyanlarda uyudu, duyup da duymadım diyenlerde… Pencerelerde ki ışıklar sokağı aydınlatmıyordu artık

Ayşe ile baharı o geceden sonra kimse bir daha görmedi.

Uyuyanlar bir gün uyandı… Ve dediler ki…

Hepimizin adı Ayşe…