M E M L E K E T

• 26 Ekim 2008 Pazar 19:47:59

M E M L E K E T

bu öyküm sevdiklerini beraberinde götüremiyenlere armağanım olsun.

M E M L E K E T

Hatırlarmısın gönül sırtın gerisindeki armut ağaçlarımızı, hani ilyasların çayırın başındaki armutları gönül.

ikimizde çok küçüktükya işte o zamanları, nasıl hatırlamazsın hayret bir şey, aşk olsun gönül.

hani iki tane kuzumuz vardı senınkinin adı kınalı benimkinin adı sarı kızdı, acıkınca kuzularımızıda alıp gider altlarında hep beraber armut yerdikya, işte o armutlar, göçmeden önce en çok altlarında ağladığımız armutlar gönül.

hatta benim sarı kızla senin kınalı sattığımız adamdan kaçıp geliyorlardı armut yemeye onlar sanıyorlardıkı satılmamışlar, bizde armutları önlerine topluyorduk çok yesinler diye, hala hatırlamadıysan benimle konuşma kalbimi kırıyorsun, işte o armutlar gönül.

bak ne oldu dinle, uzun yıllardan sonra gittiğim köyümüzde önce kuzularımızın armutlarına koştum, inanamazsın armutlar beni görünce bütün yapraklarını sallamaya başladılar, yaprak hışırtıları çığlık sesleriydi sanki, armuta sarıldım hem ağlıyor hem kokusunu derinden soluyordum gönül.

yıllardır hani bir memleket kokusu hissederdikya inanılmaz bir şekilde armutun vucudundan o koku burnuma doluyordu, ayrılmak istemiyordum, bu gerçekmi diye inanamıyordum gönül.

armutun dibinde oturup kendisine bizde onları özlediğimizi, yılardır unutamadığımızı söyledim gönül.

armutlara yalan söyledim gönül, seninde onlara çok gönülden selamın olduğunu söyledim, bukadar zamandır gelemediğimiz içinde özür diledim, doğruları söylemeye utandım gönül, yukarıdan olmuşlarından yanıma iki tane armut düşürdüler inanamadım, armutlar beni af etmişti gönül.

bütün çiçekler etrafıma toplanmıştı, kimi ağızlarını sonuna kadar açmış gülüyor, kimi gülümsüyor, kimiside dudak bükmüş sevinçten ağlıyorlardı sanki.

yıllardır göğsümüzde ağırlık sırtımızda ağır yüklerimiz varya gönül,

armutlara dertlerimi anlatınca sırtımdan yüküm nasılda hafifledi bir bilsen gönül,

ilk defa yıllardan beri göğsüm sancımadan derin bir nefes almıştım armutlarımızın altında inanki gönül.

allahin hikmetleri çoktur, olacakya yukarıdan yanımıza gelen çoban bir çocuğun kuzuları bizim kuzulara benziyordu.

çocuğa sen kimsin diye sordum, bana ağabey ben sizin kuzuları sattığınız adamın torunuyum, bu kuzularda sizin kuzuların torunlarıdır dedi, bunları nerden biliyorsun dedim.

çocuk çünki siz köyümüzden gittikten sonra sizin kuzular bizim sürüye hiç karışmamışlar, onlar hep yanlız gezmişler, geceleride kaçıp sizin kapıda dışarda yatarlarmış, babam hep anlatırda dedi, hatta o yüzden bir gece kurtlar ikisinide yemiş, söyledi gönül.

işte o kuzularımızın armutları gönül, düşünsene gönül kınalı ile sarı kız kahır ve özlem içinde yaşamışlar, kendi hayalleri uğrunda can vermişler, onlar kurtlara yem olmayı sevdiklerine kavuşma uğruna göze almışlar gönül.

İSMAİL SOYTEKİNOĞLU

yaşanmış öyküler